ROZDZIAŁ 53

   W moim życiu, chyba pierwszy raz wszystko zaczęło iść po mojej myśli. Tak naprawdę. Tak, jak sama od dawna chciałam. Skończyłam z przykrymi wspomnieniami i użalaniem się nad sobą, chyba, że właśnie porwałam swoje ulubione turkusowe dżinsy. Tego nigdy nie mogę wykluczyć. Miałam wspaniałych przyjaciół, kochającą rodzinę, pracę, która ruszyła pełną parą, a na przedmieściach Bełchatowa kwiecistą działkę, którą zakupili rodzice.

   Barbara i Zbyszek zostali rodzicami trzyletniego Gabrysia. Nie było mu łatwo oswoić się z nowym otoczeniem, nowymi ludźmi wokół i nowymi zasadami. Teraz mieszka u państwa Bartman. Basia wierzy, że jej nienarodzone dziecko, patrzy na świat przez oczy Gabriela. Pogodziła się z myślą, że jest matką dwojga pociech, lecz temu jednemu nie było dane cieszyć się życiem. Zbyszek z początku także bardziej aktorzył, aniżeli serio zajmował się synem, ale teraz można śmiało powiedzieć, że łączy ich prawdziwa rodzicielska więź.

   Wesele, na które miałam wybrać się razem z Alkiem przełożyło się miesiąc po wyznaczonym wcześniej terminie. Całe moje przygotowania szlag trafił, a do tego ślub Zbyszka i Basi odbywał się w ten sam dzień. Długo nie myśląc, postanowiłam wybrać się na przyjęcie przyjaciółki, która przecież jest dla mnie jak siostra, której nigdy nie miałam.
-Siema! - przywitałam się entuzjastycznie, od razu wparowując do mieszkania zaskoczonego Alexandara. - Mam interes...
-Sorry, nie mam kasy. - skrzywił się.
-Co? - zmarszczyłam brwi. - Nie, nie o to chodzi! - machnęłam ręką. - Muszę zrezygnować z wesela Twojego kumpla...
-Spoko, już nie są razem. - poruszył ramionami.
-Aha. - mruknęłam zdezorientowana. To przecież normalne rozstawać się miesiąc przed ślubem. - Ale za to mam zaproszenie na ślub Baśki i Zbyszka... Z osobą towarzyszącą. - dodałam.
-Pobierają się? - z uznaniem pokiwał głową.
-W końcu... - westchnęłam. - To co, wybierzesz się ze mną?
-Skoro nalegasz... - charakterystycznie poruszał brwiami.
-Jak nie chcesz to nie, pójdę sama...
-Czy ja powiedziałem, że nie chcę?
-No nie...
-No to pójdę!
-Dzięki. - trąciłam jego ramię.
-Z Tobą się dogadać... - wymamrotał i wymierzył we mnie poduszką. - Chcesz coś do picia, może kanapkę z serbskim dżemem? Mama robiła. - wyszczerzył się niemiłosiernie.
-O jakim smaku?
-Wieloowocowy. - wzruszył ramionami, siłując się z wieczkiem słoika. Po wielu wylanych kroplach potu udało mu się otworzyć dżem. Także wszystko znowu wróciło do normy. Nie czułam blokady między nami, tylko przyjaźń, która rodzi się na nowo, a chleb smakował wyjątkowo wyśmienicie!

Listopad. W tej nazwie nie ma literki "R", nad czym ubolewała mama Basi. Pech, cierpienie, rozwód, to wszystko przez tę nieszczęsną literkę. Przygotowania trwały już od dawna. Ogromna sala w wynajętym przez Zbyszka pałacyku pod Rzeszowem, catering dostarczające najbardziej wykwintne potrawy, profesjonalna orkiestra, której celem było zabawianie gości do samego rana. Ja, jako świadkowa miałam na głowie cały wieczór panieński, plus przygotowanie druhien, bo przecież panna młoda wymaga. Cały miesiąc biegałam, nie mając chwili wytchnienia. Gabriel już całkiem zaaklimatyzował się wśród rodziny i przyzwyczaił się do ciągłych treningów taty. Oczywiście na kogo głowie zostało zajęcie się nim? Julii!
-Masz coś coś nowego, starego, białego, niebieskiego i pożyczonego? - wymieniała mama Mrozówny.
-Mamo... - jęknęła zdenerwowana Basia, która za chwilę syknęła, kiedy pociągnęłam jej włosy zakładając śnieżnobiały welon.
-Uważaj, żeby nie przydepnąć trenu... - ostrzegła.
-Tak, będę uważać. - warknęła.
-W tym bukiecie bardziej widziałabym kremowe lilie, niż te całe frezje... - skrzywiła się kobieta.
-Mamo, proszę Cię, daj mi spokój!
-Pani Zosiu... - uśmiechnęłam się lekko, dając jej znak, że powinna zamilknąć, lub nadzwyczajniej w świecie stąd wyjść.
-Już nie jestem do niczego potrzebna... - westchnęła ciężko i wyszła z pomieszczenia.
-No i teraz będzie płakać po kątach... - burknęła dziewczyna.
-Ma tylko jedną córkę, chce dla niej jak najlepiej. - poprawiłam jej grzywkę.
-Ja wiem... - rzuciła się w me ramiona. - Boję się.
-Czego? - zaśmiałam się cicho. - Przecież to tylko świstek, nic więcej się nie zmieni...
-Wszystko zaczęło się tak wcześnie, dziecko, ślub, wspólne mieszkanie... Czasem powątpiewam, czy na pewno jestem na to gotowa.
-Jesteś. - potarłam przyjacielsko jej plecy. - Zibi Cię kocha, będziecie się wspierać, będziecie patrzeć jak Gabryś dorasta...
-A potem się zestarzejemy. - przybiłyśmy głośną piątkę.
-Nie bój się, wszystko będzie okej... - jeszcze raz pogładziłam jej ramię.
-No panienki, zaraz wyruszamy. - do pokoju z wielkim impetem wszedł Zbyszek, ale kiedy zobaczył swoją przyszłą żonę w białej sukni, oniemiał.
-Powinnam teraz powiedzieć, że masz się wynosić, ale i tak za dużo tych rzeczy na przekór przesądom. - machnęłam ręką.
-Alek będzie? - zapytał siatkarz.
-Powinien zaraz tu przyjechać. - spojrzałam na wyświetlacz komórki, ale po chwili usłyszałam klakson Mustanga. - O wilku mowa. - uśmiechnęłam się szeroko i pociągnęłam przyjaciół za dłonie. Na wesele zaproszona była znaczna część reprezentacji, Asseco Resovia, cała rodzina Zbyszka, jak i Basi. To był ich wielki dzień.
-Nie dało się mniejszego auta załatwić?! - bąknęła Mróz, nie mogąc wepchnąć się do samochodu.
-Poczekaj, poczekaj... Poczekaj cholero! - wrzasnęłam, ciągnąc przyjaciółkę za biały tren.
-Może zadzwonię po Michała? - wspomniał Bartman.
-A on czym przyjedzie, motorynką?! - fuknęła Barbara.
-Spokojnie, damy radę... - oznajmiłam.
-Nie, to nie ma sensu. Nie zmieszczę się tu. - posmutniała.
-Zadzwonię po Kubiaka, na pewno jest już w Rzeszowie. - Zbyszek wyjął komórkę z kieszeni spodni, co przecież nie powinno mieć miejsca i wybrał numer do przyjaciela. Zamienił z nim kilka zdań i umówił się pod domem narzeczeństwa.
-Mam zostać z Wami, czy mogę już jechać? - wtrącił nieco znudzony Atanasijević.
-Poradzą sobie, w samochodzie Michała na pewno będzie tłok. Do zobaczenia pod Kościołem. - ucałowałam przyjaciółkę i wsiadłam do Mustanga Serba. Z moją sukienką na szczęście nie było problemu i już za chwilę, z piskiem opon ruszyliśmy w kierunku Kościoła.
-Trzęsiesz się. - zauważył rozbawiony siatkarz.
-Z zimna. - odparłam. Julka kłamczuch, denerwowałam się jak nigdy.
-W takiej kurteczce, to nie dziwne. - westchnął.
Po kilkunastu minutach byliśmy już na miejscu. Przed budynkiem zgromadziło się już sporo ludzi, czekając na tę szczególną parę. Przyjechali srebrnym Infinity FX, a z niego wyłoniła się przeszczęśliwa Basia, wraz ze swym ukochanym.
-Świadkowa? - podszedł do mnie Michał i wystawił dłoń. Skinęłam głową i uścisnęłam rękę siatkarza. - To od teraz trzymamy się razem...
Osoba towarzysząca Kubiaka pomagała Barbarze w ostatnich poprawkach, a zaraz potem zaprosiliśmy wszystkich do wnętrza Kościoła. Kiedy zabrzmiał marsz Mendelsona, oczy mimowolnie zaszły mi łzami.
-Masz obrączki? - szturchnęłam bok Michała. On nerwowo poklepał się po kieszeniach i spojrzał na mnie z przerażoną miną. Serce podeszło mi do gardła. - Powiedz mi, że żartujesz...
-Cholera. - syknął i pacnął się w czoło. Natychmiast odpokutował przykre słowa i wybiegł z Kościoła, na co przyszłe małżeństwo zareagowało ze zdziwieniem.
-Co jest? - szepnął Bartman, dyskretnie przysuwając się do mnie.
-Zapomniał obrączek. - powstrzymywałam się tylko, aby nie wybuchnąć śmiechem.
-Wiedziałem, wiedziałem, że coś pójdzie nie tak. - pokręcił z niedowierzaniem głową.
-Nie mów nic Baśce, zejdzie na zawał. - wspomniałam, z uśmiechem na twarzy. Ta, szła właśnie po dywanie z różowych kwiatów, trzymając pod rękę swojego ojca. Mrugnęłam do niej okiem, a ta odwzajemniła gest. Uradowany Zbyszek przejął przyszłą małżonkę i obydwoje stanęli na ślubnym kobiercu. Kubiaka jak nie było, to nie ma, a Gabryś w międzyczasie zdążył rozwalić bukiet białych róż, wiszących na filarze.
-Wcięło je. - szepnął Michał, który nawet nie wiem kiedy usiadł obok mnie.
-Jak to wcięło!? - obruszyłam się.
-Nie ma ich! - nieco podniósł ton, ale ciągle niesłyszalnie dla innych.
-Nie rób sobie ze mnie jaj, wyciągaj je!
-Nie mam ich!
-Gdzie widziałeś je ostatni raz? - zapytałam. Śledztwo czas rozpocząć.
-Noo... - podrapał się po głowie. - Nie wiem. - chlipnął.
-Nie mam słów. - przetarłam swoją twarz dłońmi. Nawet nie zauważyliśmy, że oczy całego Kościoła zwrócone są na nas.
-Coś nie tak? - palnął przyjmujący.
-Zakłócają państwo przebieg Mszy Świętej. - odrzekł kapłan.
-Myślałem, że już trzeba dać obrączki. - szepnął, nerwowo ocierając pot z czoła. - Co robimy?
-Nie wiem. Nie wiem, nie wiem, nie wiem. - pokręciłam głową. - Najwyżej, pobiorą się bez obrączek. - poruszyłam ramionami. Dalsza msza minęła mi na obmyślaniu planu, w jaki sposób wydobyć ślubne pierścionki. Totalna pustka, nic nie przychodziło mi do głowy.
-Podajcie sobie prawe dłonie... - nakazał ksiądz, a ja poczułam falę gorąca.
-Klops. - skrzywił się Michał.
-To Twoja wina, wszystko będzie na Ciebie!
-Przyjmę to z pokorą. - opuścił głowę. Po przysiędze małżeńskiej przyszedł czas na wymianę obrączek.
-Kubi, obrączki. - upomniał się zdenerwowany nieco Zbyszek. On tylko głupio pokręcił głową. - Obrączki!
-Nie mam! - odkrzyknął Michał.
-Zapomniałeś ode mnie wziąć przed Kościołem. - obok nas znalazł się Wojtaszek i wręczył Kubiakowi granatowe pudełeczko z dwoma, błyszczącymi pierścionkami. Obydwoje i chyba nie tylko, odetchnęliśmy z ulgą.
-Nigdy więcej nie będę świadkiem. - burknął siatkarz, z powrotem stając obok mnie.
-Teraz już tylko z górki. - trąciłam go łokciem, a on chcąc nie chcąc, uśmiechnął się od ucha do ucha.

_____________________________________________________________________

Nie wiem czy wiecie, bo może wiecie, ale może też nie, w poniedziałek jadę do Hiszpanii na wycieczkę. ;-) Nie będzie mnie tydzień. Miałam plany napisać 352536 rozdziałów na zapas, ale wyszło jak zawsze. .__. 

Także więc, może jeszcze jutro uda mi się coś naskrobać, o ile nie pochłonę się pakowaniem. : o 

Pozdrawiam, Sissi. ♥