ROZDZIAŁ 45

-Brzydka jest, co? - zapytał Bartek.
-Co? - odparłam zdezorientowana, jakby wyrwał mnie z transu.
-Ta jego laska, brzydka... - zaśmiał się.
-Czyja?
-Z kogo robisz debila, z siebie, czy ze mnie? - westchnął głęboko.
-Nie mi oceniać urodę kobiet... - poruszyłam ramieniem. - A w sumie, co mi do tego...
-Ciągle się na nich gapisz. - parsknął.
-Lituję się nad nimi po prostu... - siatkarz poprowadził mnie tak, że wylądowałam tyłem do nich.
-Już nie musisz.
Uśmiechnęłam się lekko. Z jednej strony dziękowałam mu za ten czyn, ale z drugiej... nie, nie ma drugiej strony.
-Uśmiechnij się. - Bartek cicho szepnął do mojego ucha. Nie miałam zamiaru, tylko przytuliłam się do niego jeszcze bardziej, a do moich oczu mimowolnie napłynęły łzy. Stąpaliśmy po ziemi, kołysając się w rytm powolnej piosenki. Z każdym obrotem w stronę Alka, nie mogłam napatrzeć się na ich wspólne szczęście. Raniło mnie, ale cieszyłam się, że z nas dwojga chociaż on znalazł kogoś z kim jest mu dobrze.
-Dzwoniła do Ciebie Basia? - zapytał Kurek, aby przerwać tę niezręczną ciszę.
-Niedługo będą. - ucięłam krótko. Chciałam żeby już tutaj byli. Chciałam żeby żartowali, tańczyli, chciałam usłyszeć ten zachrypnięty głos mojej przyjaciółki. Choć jest tutaj multum znajomych i przyjaciół, tej jednej mi brakowało.
-Idę zmienić repertuar, za smętnie się zrobiło. - stwierdził siatkarz i opuścił  mnie, zostawiając na środku parkietu. Podszedł do wieży i zmienił w niej płytę. Zaraz po tym w mieszkaniu rozbrzmiało jakże wdzięczne nuty sprawiające, że pary przeistoczyły się w tańczące stado. Mój brat nawet ruszył na parkiet, biorąc w obroty dziewczynę Piotrka, na co on nie zareagował przychylnie. Piotrek już szedł w moją stronę, już zmierzał... ale wtrącił się Bartek. Szkoda zrobiło mi się naszego reprezentanta na środku. Przeprosiłam Kurka, po czym wyminęłam go, ale Nowakowskiego nie było już w zasięgu mojego wzroku.
-Pije z Kosokiem. - roześmiał się Bartek i ponownie wziął mnie w obroty. Muzyka była bardzo żywiołowa, więc po paru minutach byłam już totalną dętką. Razem z Kurasiem stwierdziliśmy, że za dużo jak na jeden raz i czas zająć się gośćmi. Ja ruszyłam do ogromnej miski z grejpfrutowym ponczem, z kolei siatkarz poszedł zabawiać przybyłych na jego urodziny. Stałam oparta o kant kredensu, kiedy ni stąd ni zowąd obok mnie pojawił się Alek.
-Co tam? - zapytał nalewając sobie pomarańczowego soku do szklanki.
-O, myślałam, że mnie unikasz... - parsknęłam z dezaprobatą zanurzając usta w różowym alkoholu.
-Nie zaczynaj, przyjechałem tutaj w dobrym humorze, z zamiarem wyśmienitej zabawy i nawet Ty mi tego nie popsujesz. - uśmiechnął się lekko.
-Jakbym śmiała. - wyparłam się.
-No to... co tam? - powtórzył to jakże sławne pytanie, rozpoczynające każdą rozmowę.
-W porządku. - poruszyłam ramieniem.
-Wylewna odpowiedź. - zaśmiał się.
-A co, mam pastwić się nad wszystkimi wydarzeniami sprzed kilku miesięcy?
-Na przykład... - ciągnął temat. - Jeśli nie masz komu tego wyjawić, to mogę się poświęcić...
-A wyobraź sobie, że mam. - zacisnęłam zęby.
-Pawłowi? - wydawało mi się, że mówi to z nutką ironii w głosie.
-Nie tylko...
-Aaa, jest jeszcze Basia. - przypomniał sobie.
-Chamski jesteś. - rzuciłam prawie bezdźwięcznie. - Nie tylko Ty masz prawo do miłości.
-Uuu - zawył. - Cóż me uszy słyszą... Kim jest ten szczęściarz?
-Wspaniałym człowiekiem. - odparłam.
-Znam go?
Przytaknęłam kiwając głową.
-Może będzie okazja, to mi go przedstawisz, strasznie chciałbym go zobaczyć i może wspomnieć kilka miłych rzeczy na Twój temat.
-On akurat zna mnie lepiej niż Ty...
-Przyjaźń na równi z miłością? Wiesz, że prędzej, czy później wszystko zniknie?
-Takim znawcą jesteś w tych sprawach? - zaśmiałam się pod nosem, a on zgasł. Chodź na chwilę, a z jego ust zniknął szelmowski uśmiech, który kiedyś tak bardzo uwielbiałam.
-Tak. - uciął krótko. W jego oczach wymalowany był gniew. A może przesadzam? - Muszę iść, miło się gawędziło, ale sama rozumiesz... - wskazał na Mirianę, która właśnie opuszczała łazienkę.
-Jasne. - syknęłam, a on wyminął mnie po drodze prawie trącając barkiem. W powietrzu została jeszcze woń jego perfum, a wszystkie wspomnienia wróciły. Alek wraz ze swoją dziewczyną znów ruszyli na parkiet, a ja nie mogłam na to patrzeć. Odrzucało mnie i mdliło. Wtedy zauważyłam Bartka, który był w wyśmienitym humorze i wpadłam na pewien pomysł.
-Zatańczymy? - złapałam jego dłoń, posyłając szeroki uśmiech Krzysiowi Ignaczakowi, Plińskiemu i Możdżonkowi, z którymi aktualnie rozmawiał.
-O, to siostra Zatiego. - libero Resovii odwzajemnił uśmiech. - Idźcie, idźcie. - poganiał nas, a my tylko ich przeprosiliśmy i wróciliśmy na parkiet.
-Tak szybko odpoczęłaś? - zdziwił się.
-Tylko powiedz mi, że Ty nie. - zmrużyłam oczy.
-Ja bym nie zdążył? - cwaniacko się uśmiechnął i obrócił mną wokół mojej osi.
-Mam sprawę. - zaczęłam po chwili, kiedy Atanasijević pojawił się na choryzoncie.
-No... - mruknął siatkarz.
-Pocałuj mnie. - oznajmiłam bez jakiegokolwiek wahania.
-Co?! - pisnął. - Jak to...
-Nie mów nic, po prostu mnie pocałuj. - powiedziałam przez zaciśnięte zęby, chciałam jak najszybciej mieć to za sobą.
-Ale ja - nie dokończył, bo sama wpiłam mu się w usta. Nic nie czułam, nie pamiętam co wtedy się ze mną działo. Myślałam tylko o jednym "żeby Alex to widział". Może i po szczeniacku, ale tylko na taki czyn było mnie w tamtym momencie stać.
-Co to było? - zapytał zszokowany siatkarz.
-Nie wiem. - odrzekłam. Na twarzy królowały czerwone rumieńce, a usta wilgotne były od śliny Bartka. Nie wiedziałam co zrobiłam, ale... podobało mi się.
-Fajne to było. - siatkarz wyszczerzył się od ucha do ucha, charakterystycznie poruszając brwiami.
-Chcesz powtórzyć? Mam wenę. - wspięłam się na palce.
-Jasne. - odparł, delikatnie muskając moje wargi. Po pierwszym muśnięciu spojrzał na mnie roześmiany, lecz powrócił do dalszych czynności. Pochłonęłam się zupełnie. Pochłonęłam się w zawirowaniach językiem, pochłonęłam się w jego słodkich wargach, pochłonęłam się w jego objęciu, pochłonęłam się w całym nim. Poczułam to, czego już dawno nie było mi dane doświadczyć. Motylki w brzuchu i gęsia skórka na rękach. A pasja i zaangażowanie, jakie od niego emitowało jeszcze bardziej potęgowało te odczucia.
-Co my robimy... - szepnął Kurek, cały czas się uśmiechając.
-Wymiana płynów jeszcze nikomu nie zaszkodziła. - wzruszyłam ramionami. Gdzieś z dalekiego kąta pokoju usłyszałam głośne chrząkanie. Kogo mogło być, jak nie Pawła?
-To my teraz, wiesz, Ty i ja, my razem - Bartek jąkał się, gdy razem szliśmy w stronę mojego brata.
-Tak. - odgoniłam wszelkie wątpliwości.
-Młodzieży, co to miało znaczyć? - stanął z rękoma zaplątanymi na torsie. Niczym rodzic karcący swoje dziecko.
-A. - Bartek machnął ręką.
-Jakie "A"? - świdrował nas wzrokiem.
-Samogłoska dźwięczna. - odparłam.
-Co to była za jakaś kontrola uzębienia, jakieś badania tam? - przybrał surową minę.
-Dbać o ząbki trzeba. - powiedział Bartek i objął mnie w pasie. Dopięłam swego, jak najbardziej.
-No państwo Kurek. - niedaleko nas pojawił się Karol Kłos. - Czego ja się dowiaduję... - bełkotał. Chwilę później wokół nas utworzyło się większe zbiorowisko, świętujące nasz nowozawarty związek. Wszyscy, oprócz Alka i jego dziewczyny. Nie miałam zamiaru się nimi zamartwiać, teraz liczę się tylko ja. My. I potrzebowałam do zrozumienia tego dwa lata, kiedy pierwszy raz zobaczyłam Bartka, podczas rozpoczęcia pracy w klubie.
Była druga w nocy, kilku gości już się wykruszyło, ale większa część towarzystwa bawiła się w najlepsze. Basia wysłała mi SMS'a, że mieli ważne sprawy i nie mogli dotrzeć. Nie wnikałam. Zabawa była przednia pomijając kłótnię z sąsiadami z góry o to, że jest za głośno. Całą imprezę spędziłam ze znajomymi, z którymi wyśmienicie się dogadywałam i czułam. W szczególności z Bartkiem, ale on nie był już znajomym. Kimś więcej, ale z każdą godziną naszego związku bałam się tego. Bałam się, czy aby nie dzieje się to wszystko za szybko, a ja nie wkręciłam się w kolejny związek bez przyszłości, choć oddalałam od siebie te myśli. Dokładnie o drugiej czterdzieści trzy zadzwoniła moja komórka. Zdziwiłam się, bo w końcu kto dzwoni o tej porze. Był to Zbyszek.
-Halo? - rozpoczęłam rozmowę, prawie wrzeszcząc do komórki.
-Julka? - zapytał chłodnym głosem.
-Noo... - mruknęłam, powstrzymując śmiech, bo Bartek coś właśnie stukł. - Gdzie jesteście?!
-Proszę Cię, przyjedź.
-Co? Gdzie? Zbyyszek, rozmawialiśmy o tym.
-Przyjedź na Grodzką. Proszę Cię.
-Grodzka? - zamyśliłam się. - Grodzka, Grodzka...
-Wsiadaj w TAXI i tutaj przyjeżdżaj! - wrzasnął.

_________________________________________________________

CO SZALEJĘ DZISIAJ! :D Ale to wiecie, że z miłości.

Tak późno, ale to raczej nie problem, jeśli jutro sobota? ;> Jakie plany na weekend? ^_^

Pozdrawiam, Sissi. ♥