ROZDZIAŁ 46

Po tych słowach Zbyszek rozłączył się, a mnie pozostawił z problemem jak najszybszego dojazdu na Grodzką. Procenty, które już dawno trafiły do mojej głowy wcale nie ułatwiały mi zorganizowania transportu.
-Paweł, zawieź mnie na Grodzką. - pierwsze co, poszłam do brata.
-Czym? Odrzutowcem mam polecieć? Promem popłynąć? - mamrotał namiętnie grając na konsoli z Kłosem. Potem dotarło do mnie, że przyjechaliśmy taksówką. Na Bartka też nie miałam co liczyć, wypił już dosyć sporo. Praktycznie każdy tutaj nie był w stanie prowadzić.
-Słyszałem, że potrzebujesz podwózki. - przed moimi oczyma pojawiła się moja bordowa ramoneska kiedy już wybierałam numer na taksówkę. - Jak zależy Ci na czasie to szybko. - moim wybawcom okazał się Aleksandar. Nie byłam przekonana co do tego pomysłu, a nawet nie chciałam z nim jechać, ale nie miałam innego wyjścia. Poszłam tylko oznajmić Bartoszowi, że jadę do Zbyszka z Alkiem. Szybko zbiegłam po schodach, a przed klatką schodową już stał czarny Mustang. Wsiadłam do niego trzaskając drzwiami, przez co już na wejściu mi się oberwało.
-Co się stało? - zapytał oschle, jakby z przymusu.
-Nie wiem, nie chciał mi powiedzieć. - odparłam obojętnie. Obojętność widoczna była tylko w moim głosie, w głowie rodziły się najczarniejsze scenariusze. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać i czy warto szargać swoje nerwy jadąc tam z człowiekiem, którego teraz conajmniej nie znoszę. - A Ty tak bez niczego zostawiłeś Mirianę w obcym towarzystwie? - miałam ochotę zaśmiać mu się w twarz, ale powstrzymałam się. Wewnętrzny głos mi zabronił.
-Poradzi sobie. - odrzekł, ostro skręcając w lewo, a ja prawie wyłożyłam się na jego kolanach. Ewidentnie za dużo promili pływa w mojej krwi. Dalsza podróż minęła nam w ciszy, nawet radio było wyłączone, a wokół słychać tylko szurgot silnika i nasze oddechy, które były nieludzko szybkie. Nie wiem, czy to dlatego, że oboje chcieliśmy już wysiąść z tego samochodu, aby nawzajem nie stykać się ramionami, czy to dlatego, że martwiliśmy się o Basię. Ja marzyłam o tym pierwszym, a bałam się o to drugie. Po kilkunastu minutach katorgi dotarliśmy na Grodzką. Tam po jednej stronie ulicy szpital, a po drugiej restauracja. Nie przypuszczałam nawet, że o trzeciej w nocy ktoś będzie siedział w restauracji, tym bardziej w zamkniętej. Stres i adrenalina wzięła nade mną rządy i jak wiatr wtargnęłam do sterylnej poczekalni szpitala. Za mną wbiegł Atanasijević. Nie zważając na krzyki i pretensje pielęgniarek pobiegłam wzdłuż korytarza w zamiarze odnalezienia siatkarza i przyjaciółki. Gubiłam się wśród biało-błękitnych labiryntów, co chwila potykając się o łóżko z pacjentem. Alex biegał za mną w tę i z powrotem. Po wielu zmaganiach w końcu natrafiliśmy na Zbyszka. Siedział pod jedną z sal, z twarzą wgniecioną w dłonie. Łzy momentalnie napłynęły do moich oczu, choć tak naprawdę jeszcze nic nie wiedziałam. Wolnym krokiem podeszłam do Zbyszka i mimowolnie przejechałam dłonią po jego plecach. Trząsł się, płacząc. Nie byłam w stanie wydusić nawet prymitywnego "co się stało", słone krople zataranowały moje gardło. On ciągle płakał, oparty łokciami o uda, żadne z nas nic nie mówiło, nawet Alek usiadł na krzesłach po drugiej stronie i przypatrywał się nam.
-Co jest? - wydukałam w końcu. Zbyszek spojrzał wtedy na mnie czerwonymi i napuchniętymi od płaczu oczami. Zacisnął zęby i jakby na chwilę chciał się nawet uśmiechnąć, ale nie umiał, mimika twarzy ciągle była ta sama.
-Mieliśmy wypadek. - oznajmił, ocierając mokre policzki i wpatrując się w jeden punkt przed sobą. - Jechaliśmy na urodziny do Bartka... - znów opuścił głowę, lecz powstrzymał strumienie wody lecące z oczu i ponownie podniósł twarz, obierając nowy obiekt spojrzenia. Spontatnicznie chwyciłam jego dłoń, lekko pocierając kciukiem. - Ona mówiła mi żebym zwolnił - mówił łamiącym głosem, jakby kolejny raz miał wybuchnąć płaczem. - Ale ja tak bardzo się spieszyłem. Przejechałem na czerwonym, akurat na krzyżówce znalazł się tir... - uciął na chwilę, aby znów otrzeć twarz. - Uderzył w auto od strony pasażera. Ona krzyczała moje imię, powiedziała, że chyba umiera... - to ostanie zdanie wypowiedział już poprzez łzy, nie umiał ich pohamować, tak jak ja. Kątem oka widziałam, jak nawet Alek niepozornie ociera policzek, pociągając nosem. Byłam w totalnym szoku, zdecydowanie za dużo wrażeń jak na jeden wieczór.
-Żyje? - szepnęłam. On ponownie schował twarz w dłonie, szlochając głośno.
-Nie wiem. - powiedział cicho, praktycznie bezdźwięcznie. - Nie wiem, nie wiem, nie wiem... Lekarze nic nie mówią, nikt mi nie chce nic powiedzieć! - podniósł głos. - A jeśli ją zabiłem?! - spojrzał na mnie wzrokiem błagającym o to, żebym zaprzeczyła. Ja jednak nie odważyłam się na żadną reakcję. - Co jeżeli już nigdy nie zobaczę jej uśmiechu?! - mocniej ścisnął obydwie moje ręce. - Nigdy sobie tego nie wybaczę... - dodał już znacznie ciszej ciągle świdrując mnie wzrokiem. Nie wiedziałam, czy mam go pocieszać, gdyż kompletnie nie wiedziałam jaka jest sytuacja.
-Przynieść Wam kawy? - z drugiej strony odezwał się nadwyraz spokojny głos Alka. Obydwoje skinęliśmy głowami, a chłopak ruszył w stronę automatu z napojami. My ze Zbyszkiem ciągle siedzieliśmy w tym samym miejscu i czekaliśmy na jakikolwiek odzew ze strony lekarzy, lecz nic takiego się nie stało. Siedzieliśmy tam i płakaliśmy wspominając stare dzieje. Wypiliśmy trzy kubki kofeiny, ale nie martwiliśmy się o zawał serca. Bardziej o to co dzieje się z Basią. Odebrałam kilka telefonów od Pawła, kilka od Bartka i jeden od Winiara. Wszyscy chcieli dowiedzieć się co się stało i co z nami.
Nagle, nad ranem po trzech godzinach naszego wspólnego czuwania przed nami pojawił się mężczyzna w białym fartuchu i granatową podkładką pod kartki.
-Rodzina pani Mróz? - zapytał oficjalnym tonem.
-Tak. - uciął Bartman.
-Pani Mróz jest w stanie krytycznym, aktualnie znajduje się śpiączce. - mówił bez jakiegokolwiek poruszenia, jakby to co dzieje się teraz było najnormalniejszą rzeczą na świecie.
-Co z dzieckiem? - zapytał przerażony Zbyszek.
-I właśnie do tego chciałbym nawiązać... - lekarz westchnął głęboko. Wszyscy troje głośno przełknęliśmy ślinę.
-Przeżyją? - siatkarz odezwał się łamliwym głosem.
-Ryzyko śmierci jednego z nich jest ogromne, wręcz nieuniknione. - odpowiedział.
-Jak to!? - wrzasnęłam.
-Mąż? - zwrócił się do Alka, a on pokręcił głową.
-Ja jestem narzeczonym. - wtrącił Zibi, a lekarz wyraźnie się zmieszał.
-Więc musi Pan wybrać, albo narzeczona, albo dziecko... - jednym ruchem skreślił coś na białej kartce i przeniósł na nas wzrok. Zbyszek nie wiedział co ma powiedzieć, oczekiwał od nas pomocy. - Liczy się czas...
-Naprawdę nic nie da się zrobić?! - krzyczał. - Co to jest za szpital, jeśli nie potraficie uratować człowieka!
-Niech się pan nie unosi, robimy wszystko co w naszej mocy... - uspokajał go doktor. Załamałam się. Za chwilę mogę stracić najbliższą mojemu sercu osobę.
-W Waszej mocy?! Nic nie jest w Waszej mocy! Takie pytania w ogóle nie powinny mieć miejsca!
-Wiem jak się pan teraz czuje, ale naprawdę proszę zachować spokój...
-Jak mam zachować spokój, jeśli muszę wybierać pomiędzy narzeczoną, a jeszcze nienarodzonym dzieckiem?!
-Rozumiem pana reakcję, ale pańska furia w niczym nie pomoże.
-Zbyszek, naprawdę, ochłoń, przemyśl wszystko... - włączyłam się do dyskusji, choć fatalnie się czułam.
-Nad czym mam myśleć... - warknął, przecierając swoją twarz.
-Zostawię państwa samych, liczę na szybkie podjęcie decyzji... - powiedział na wychodnym i odszedł w stronę innych szpitalnych sal.
-Zbyszek, dzieci będziesz mógł mieć jeszcze mnóstwo, Basia będzie jedna... - te słowa ledwo przeszły przez moje gardło. Nawet nie chciałam ich wypowiadać...
-Dlaczego tak musi być? - spytał Bartman, jak małe dziecko wtulając się we mnie. - Dlaczego to ja muszę wybierać? Co mam zrobić?
-Zbyszek, bądź silny, wszystko jest w Twoich rękach. - gładziłam jego plecy.
-Nie mogę, nie umiem...
-Dasz radę. - westchnęłam. Teraz to ja hamowałam swój płacz, ledwo utrzymując się na krześle. Myślałam, że za chwilę padnę na podłogę i stracę przytomność.
-W sumie... ja już chyba podjąłem decyzję. - oderwał się ode mnie.
-Pamiętaj, tego już nie da się odwrócić, przemyśl wszystko.
-Wiem. - odparł chłodno. - Jest tylko jedna osoba, bez której nie mam po co żyć. - uśmiechnął się blado.
-Jeśli według Ciebie to dobry wybór, to go podejmij...
-Podjęli już państwo decyzję? - przed nami znowu stanął doktor, który zajmował się Barbarą.
-Tak. - oznajmił siatkarz. - Chcę, aby przeżyła moja narzeczona...
-Jest pan pewien?
-Jak nigdy.
-Podejmiemy co do tego właściwe działania... - poinformował lekarz i zniknął z naszych oczu.
-Czuję się jak morderca... - stwierdził polski atakujący.
-Nie miałeś innego wyjścia, musiałeś to zrobić...
-Dziękuję, że tu ze mną byliście, sam nie dałbym rady... - mocno mnie przytulił.
-Basia jest tak samo ważna dla Ciebie jak i dla mnie... - odwzajemniłam uścisk. Zbyszek uścisnął dłoń Alex'a
-Idź spać, strasznie wyglądasz... - skwitował Bartman.
-I tak się czuję. - odparłam. Ostatni raz się z nim pożegnałam i razem z Alkiem poszliśmy w kierunku wyjścia. Słaniałam się na nogach, myląc kierunki, a stopy plątały się pode mną.
-Co z Tobą, źle się czujesz? - zapytał w końcu, otwierając przede mną drzwi auta.
-Trochę mi słabo. - odparłam i rzuciłam się na siedzenie.
-Znowu za dużo wypiłaś, nie pamiętasz o chorobie? - zganił mnie Atanasijević, przekręcając kluczyk w stacyjce.
-A co martwisz się o mnie? - parsknęłam zapinając pasy, jednak w odpowiedzi usłyszałam ciszę. Alek ruszył z piskiem opon, a ja oparłam głowę o zagłówek i biłam się z organizmem, aby tylko nie zwymiotować. Podróż jak zwykle minęła nam w ciszy. Na ulicach pusto, sygnalizacja wyłączona, tylko my pędziliśmy przez skrzyżowania. W końcu dotarliśmy pod klatkę schodową mojego starego mieszkania.
-Nie mieszkam tutaj... - skrzywiłam się.
-Co Ty bredzisz, wysiadaj... - westchnął siatkarz.
-Naprawdę, razem z Pawłem przeprowadziliśmy się. - oznajmiłam.
-Czemu mi wcześniej nie powiedziałaś? - bąknął. - Gdzie mam Cię zawieźć?
-Na Łódzką...
-Czemu zmieniliście mieszkanie? - zapytał.
-Długa historia... - machnęłam ręką. Nie chciałam wracać wspomnieniami do tamtego momentu.
-Mamy czas. - zdobył się na lekki uśmiech, choć ten po chwili zniknął z jego twarzy.
-Lepiej mi powiedz co z Mirianą... nie martwisz się o nią, jest późno, zostawiłeś ją samą u nieznajomych...
-Nie zmieniaj tematu, ona poradzi sobie lepiej niż myślisz. - urwał.
-Naprawdę nie chcę teraz gadać na ten temat, może kiedyś się odważę. - powróciłam do swoich rozmyślań. Z nich wyrwał mnie głos Alka i pytanie, w którą uliczkę ma wjechać. Wytłumaczyłam mu, a on sprawnie podjechał pod moje mieszkanie.
-Może wejdziesz? - zapytałam nieśmiało. W sumie z grzeczności. Modliłam się, aby odmówił.
-Dzięki, ale jest już rano... - wskazał na wyświetlacz telefonu. Szósta osiemnaście.
-No to... do zobaczenia kiedyś tam. - uniosłam brew.
-Trzymaj się. - pohamował się, żeby tylko się nie uśmiechnąć. - Pozdrów Bartka. - krzyknął za mną kiedy ja przymykałam drzwiczki Mustanga. Odetchnęłam, że to już koniec mojej mordęgi. Już pewniejszym krokiem niż dotychczas doszłam do mieszkania. Tam znajdował się już Paweł. Brał akurat prysznic. Ja także zdjęłam swoje szpilki, które strasznie pokaleczyły moje stopy. Usiadłam na kanapie, a oczy same mi się zamykały.
-O, kto raczył się zjawić. - Zati wyszedł z łazienki, przepasany jedynie ręcznikiem zostawiając po sobie mokre ślady stóp na panelach. - Kuraś płakał, że nie odbierasz od niego telefonów...
-Jak nie odbieram, jak odbieram. - fuknęłam i teraz ja zajęłam pomieszczenie z prysznicem. Tego mi było trzeba. Tego orzeźwienia, chłodu i czystości. Po krótkim ogarnięciu swojego ciała wyszłam z łazienki i od razu skierowałam się do pokoju.
-Mam dla Ciebie dobrą wiadomość. - krzyknął Paweł z kuchni. Nie wnikam co robił tam już o szóstej rano po całonocnej imprezie...
-Olśnij mnie. - rzuciłam się na łóżko. Nie miałam już kompletnie siły.

________________________________________________________________

I znowu moja dyscyplina poszła gdzieś. :c 

Znowu nie napisałam rozdziału tak, jak miało być.

Znowu wszystko pomieszałam i sama się w tym gubię.

Znowu przedłużam opowiadanie.........

Ale to dobrze? Czy nie? ;> 

Pozdrawiam, Sissi. ♥