ROZDZIAŁ 37

Nie zdążyłam nawet nic powiedzieć, bo Baśka rzuciła mi się na szyję.
-Boże, jak ja Cię dawno nie widziałam! - darła mi się do ucha. - Wymężniałaś... - zaśmiała się i poklepała moje plecy. - Poznaj mojego nowego chłopaka, to jest...
-My się znamy. - przerwałam jej wpatrując się w całkiem dobrze znaną mi postać.
-Znacie się? - Mróz wyraźnie się zdziwiła. - A miała być taka niespodzianka... - westchnęła i pobiegła przywitać się z Alexem.
-Nie udało Ci się ze mną, wziąłeś się za Baśkę? - zatrzasnęłam drzwi za siatkarzem i stanęłam przed nim z rękami założonymi na klatce piersiowej.
-To nie tak, nie wiedziałem, że Wy się... przyjaźnicie. - Bartman zmarszczył brwi.
-Proszę Cię, skończ. - schowałam twarz w dłoniach. - Miałam pozbyć się Ciebie z mojego życia, już wystarczająco je zatrułeś! Co Ty myślałeś, że jeden list wszystko wyjaśni?! Przestałam podniecać się na Twój widok, to załapałeś następną, tak? - wyraźnie podniosłam głos. Zapomniałam, że w tym samym czasie oprócz nas w mieszkaniu znajdują się jeszcze trzy pozostałe osoby. - Jesteś egoistą... zasranym, pieprzonym egoistą! I wiesz co Ci jeszcze powiem?! Zostaw Baśkę, bo nie chcę żebyś schrzanił życie także jej!
-Julka, ale... - nerwowo podrapał się po karku, ciągle uciekając wzrokiem.
-Co Julka?! Co Julka?! Mam Cię dość! Nienawidzę Cię! - krzyczałam przez łzy. Najchętniej przywaliłabym mu w tą przystojną twarz. - Twoje wywody na temat uczucia do mnie wcale mnie nie ruszyły, rozumiesz?! Nienawidzę Cię! - rzuciłam się na niego z pięściami, lecz Zbyszek w porę je złapał.
-Uspokój się! - wrzasnął.
-Co się tutaj dzieje?! - z pokoju wynurzył się Paweł. - Co to za dziecinada?! - Zatorski ruszył do rozdzielania nas obojga. Gdy mój brat odepchnął mnie na w miarę bezpieczną odległość od Zbyszka zauważyłam, że naszej kłótni przyglądał się Alek, razem z Basią. Atanasijević patrzył na mnie jak na skończoną idiotkę. Fala gorąca przeszła całe moje ciało, a kolana dosłownie ugięły się pode mną.
-Nie wiedziałem, że aż takie bliskie kontakty Was łączą... - powiedział zaciskając zęby, a na jego skroniach utworzyły się delikatne górki.
-Nie, Alek, to nie tak... - po moich policzkach popłynęły kolejne słone krople.
-A jak? - zmrużył oczy. - Byłem tylko dodatkiem, zabawką... tak?
-Oczywiście, że nie... - wolno do niego podeszłam, lecz ten odsunął się ode mnie.
-Przestań, mam już dość Twoich kłamstw, Twoich zachowań, Twoich gierek... - wyliczał, coraz bardziej podnosząc głos. - Ile już tak się ze mną bawisz, co? Miesiąc, dwa? Rok?! Po co dawałaś mi te złudne nadzieje do cholery?! - do jego oczu także napłynęły łzy, lecz nie pozwolił, aby te wypłynęły na jego policzki. - Ja Cię w ogóle nie znam... - dodał po cichu. - Nie mogę tak dalej, nie potrafię. - uciął i wyminął mnie, po drodze zabierając swoją kurtkę i wyszedł trzaskając drzwiami. Cały czas stałam w tym samym miejscu, w tej samej pozycji.
-Wynoście się. - powiedziałam.
-Może... - zaczęła Baśka. Słyszałam jak podchodzi do mnie.
-Wynoście się kurwa wszyscy! - wrzasnęłam zdzierając sobie gardło. - Spierdalajcie stąd! Nie chcę Was znać! - krzyczałam, aż straciłam głos. Całe towarzystwo w ciszy wyszło z mojego domu.
-Julka... - Paweł chciał mi jakoś pomóc, lecz ja odepchnęłam go.
-Zostaw mnie. - syknęłam i pognałam do swojego pokoju. Rzuciłam się na łóżko rozpamiętując każde zdanie, każde słowo, każdy ruch sprzed kilku minut. W jednej chwili wszystko się rozpadło. Straciłam najważniejszą osobę w moim życiu, odtrąciłam od siebie ludzi będących przecież tak blisko mnie. Straciłam jakąkolwiek wiarę w ludzi. Zati wiedząc, że i tak nie będę chciała jego litości dał sobie spokój i wrócił do siebie. Poduszka już całkiem mokra od moich łez była wtedy moim najlepszym przyjacielem. Poduszka, którą przecież tak uwielbiałam rzucać w innych, jak się potem okazało tym samym raniłam ważne osoby w moim życiu. Otworzyłam laptopa i weszłam na Facebook'a. Jedna wiadomość.

Słuchaj, bo i tak nie wytrzymam z tym niusem aż do momentu kiedy się spotkamy! :D Poznałam zajebistego chłopaka! Nieco starszy od nas, ale wiek to przecież tylko liczba. ;] Pierwszy raz zobaczyłam go w Bełku, pod Twoim domem, czujesz to?! :D Przyjechałam do Ciebie, jak się potem okazało Ciebie nie zastałam, a ten pytał o jakąś fajną kawiarnię, to mu powiedziałam o Kubusie. Zaoferował podwózkę, no to się zgodziłam, w końcu wydawał się całkiem w porządku. Po drodze dowiedziałam się, że jest siatkarzem, czy coś, ale to mniejsza... Mówię Ci, taki mega pozytywny facet! Potem pisaliśmy ze sobą kilka dni, doszło do kolejnego spotkania... i tak poleciało. :D  Od razu mi się spodobał! Mogę przyprowadzić go do Ciebie? ;> ZGÓDŹ SIĘ!  :* 

-Przez Was rozpadł się mój związek... - powiedziałam po cichu, trzaskając górą od laptopa z powrotem wciskając twarz w poduszkę. Płakałam, płakałam, płakałam i dla odmiany wydmuchiwałam nos w jednorazowe chusteczki, których było już multum na podłodze. 

***

-Śniadanie. - obudził mnie cichy głos Pawła.

-Nie jestem głodna. - odparłam nawet nie otwierając oczu. Teraz gdy się obudziłam, dotarło do mnie, że ja naprawdę nie jestem już z Alkiem... on mnie teraz nienawidzi. 

-Ale musisz coś zjeść... - usiadł na brzegu łóżka, zgarniając kosmyki włosów z mojej twarzy.

-Nic nie muszę. - bąknęłam.

-Julka... - westchnął.

-Daj mi spokój. - odwróciłam się na drugi bok.

-To napij się czegoś ciepłego chociaż... - nie dawał za wygraną.

-Czego nie rozumiesz w zwrocie "daj mi spokój"?!

-Jak chcesz... - wstał i z powrotem przymknął drzwi. Ja otworzyłam oczy i od razu zauważyłam wisiorek z mojej szyi, który odpiął mi się w czasie snu. Chwyciłam go lekko i otworzyłam tabliczkę. Nasze zdjęcie... wszystkie wspomnienia od razu powróciły, smak jego ust, zapach perfum, ciepły dotyk. Tak wiele miałam i wszystko zaprzepaściłam. Nie miałam najmniejszej ochoty ruszać się z łóżka, dlatego przeleżałam w nim cały dzień.

-Jadę na trening... - powiedział Paweł wychylając się zza drzwi.

-Mhm. - mruknęłam cała zakatarzona.

-Chcesz czegoś?

-Nie. - ucięłam. 

-Trzymaj się młoda. - znów głęboko odetchnął i wyszedł z mieszkania. Gdy tylko usłyszałam dźwięk przekręcanego zamka w drzwiach, odchyliłam kołdrę i powolnym krokiem skierowałam się w stronę kuchni. Otworzyłam apteczkę wyjęłam jakieś proszki na sen. Odkręciłam szklane opakowanie i wysypałam kilka tabletek na rękę. Jedna łza kapnęła na nie, mocząc tabletkę. Zacisnęłam pięść i wyrzuciłam puste pudełko do śmieci. Ruszyłam w kierunku barku. Kurczowo trzymając lekarstwo w dłoni biłam się z myślami. Nie chciałam już żyć, nie miałam dla kogo. Po drodze uderzyłam stopą o kant listwy, tym samym od razu łapiąc się za stopę, pigułki wypadły z mojej dłoni rozsypując się po salonie. Opadłam bezradna na podłogę wyzywając się w myślach od najgorszych. Rozgniotłam tabletki na proszek wyżywając się na nich. Powierzchownie otrzepałam ręką ziemię i wstałam. Ze zdartej nogi sączyła się krew. Rzuciłam siarczystym przekleństwem i ruszyłam po plaster. Po wykonanym zabiegu wróciłam do łóżka. Niekoniecznie takiego przebiegu zdarzeń się spodziewałam...

-Jestem! - usłyszałam z korytarza. Nic nie odpowiedziałam. - Jak tam? - do pokoju znowu wtargnął Paweł. Nachalny typ...

-A jak ma być? - zapytałam odwracając się w jego kierunku. 

-Chcesz pogadać? - usiadł na krześle przy biurku.

-Nie... tak... nie wiem. - narzuciłam kołdrę na swoją twarz.

-Czemu nic mi nie powiedziałaś, że między Tobą, a Zbyszkiem coś było? 

-A co miałam Ci mówić?! Podbiec do Ciebie i powiedzieć "cześć, wiesz co, ostatnio całowałam się ze Zbyszkiem, ale tak naprawdę go nie kocham, dlatego chcę być z Alkiem". 

-A propo... nie było go dzisiaj na treningu... - wspomniał. - Cupko coś mówił, że ma plany wyjechać do Serbii... 

-Co?! - pisnęłam podnosząc się z łóżka. - Do jakiej Serbii?!

-Do swojej rodziny, chodzą słuchy, że ma zrezygnować z gry w Skrze... - dodał.

-To nie może być prawdą. - w moich oczach znowu pojawiły się łzy, ale to już norma. 

-Nie wiem co jest prawdziwe, tak przynajmniej mówił Kostek... 

-On nie może wyjechać. - z powrotem opadłam na łóżko. - Ja go kocham, rozumiesz? Kocham go... 

-Wiem siostra, wiem... - Paweł przysiadł obok mnie. - Powinnaś z nim porozmawiać, wyjaśnić mu wszystko.

-Co to zmieni?! On nie chce mnie znać! 

-Zawsze warto spróbować.

-A co jeśli jeśli jest już w Serbii? Nie, to nie ma sensu... lepiej jak zniknę z jego życia.

-Nawet tak nie mów!

-Jestem kompletną kretynką. - po raz setny dzisiaj wcisnęłam twarz w poduszkę. 

-Dasz radę, młoda. - Zator pogłaskał moje plecy. - My damy.

_________________________________________________________________

Przepraszam, że dzisiaj tak jakoś krótko. :C 

Postaram się nadrobić, tym bardziej, że nieubłaganie zbliżamy się do końca naszej przygody z Julsonem i Alkiem. :C Ale to jeszcze trochę... ;-)

Pozdrawiam Was cieplutko! ;-***