ROZDZIAŁ 38

Na następny dzień rano, po nocy pełnej przemyśleń, wyciągnięciu wniosków i zastanowieniu się nad swoim postępowaniem postanowiłam, że muszę iść do Alka, wszystko mu powiedzieć, wyjaśnić. Paweł wspierał mnie w tej decyzji, zaproponował nawet, że pojedzie ze mną, ja jednak uznałam, że wolę pojechać do niego sama. Wolałam, żeby skupił się na dzisiejszym egzaminie na prawo jazdy. Ubrałam koszulę w kratę, którą włożyłam do jasnych dżinsów, na to jasny, kremowy sweter, a na stopy nasunęłam czarne oficerki. Nie jadłam śniadania, byłam za bardzo zestresowana, żeby cokolwiek przełknąć. Narzuciłam kurtkę, przepasałam się skórzaną torbą i wyszłam z mieszkania. Nie postawiłam na żaden ze środków komunikacji miejskiej. Chciałam iść na pieszo. Mieć ten czas na przygotowanie sobie mowy, którą wygłoszę Alkowi. Wiem, że zawiodłam, ale on sam wyciągnął pochopne wnioski, na podstawie tego co usłyszał... dobra, nie winię nikogo. Po kilkunastu minutach dotarłam pod mieszkanie Atanasijević'a. Jego czarny mustang nadal czekał przed jego blokiem. Przejechałam ręką po jego masce, przecież wiąże się z nim tyle wspomnień. Głęboko odetchnęłam i chwyciłam zimną, miedzianą klamkę od drzwi klatki schodowej. Wolno weszłam na górę i po jeszcze jednym przypomnieniu sobie całej kwestii zapukałam do lokum siatkarza. Po chwili drzwi uchyliły się, a za nimi stanął Cupko.
-Czego chcesz? - zapytał chłodno.
-Ja przyszłam do Alka. - odparłam niewinnie.
-Wątpię żeby chciał się z Tobą widzieć. - Konstantin zacisnął zęby. Patrzyłam w jego oczy poprzez łzy, nie umiałam przyjąć do świadomości jego słów. Dudniły w mojej głowie niczym echo. - Coś mi obiecałaś...
-Obiecałam go kochać... - na czubki moich oficerek spadły słone łzy. - I nie przestałam...
-I nigdy nie ranić... - już chciał trzasnąć drzwiami przed moimi oczyma, kiedy spotkał się z ostrym zakazem Alka. Odzyskałam nadzieję.
-Śmieci trzeba wynieść. - oznajmił obojętnie, stojąc w przejściu pomiędzy kuchnią, a korytarzem z pełnym, czarnym workiem w ręku. Cupko spoglądał raz na mnie, raz na Alka, aż w końcu zdecydował się zostawić nas samych. Ze srogą miną odebrał worek od przyjaciela i minął mnie rzucając nienawistnym spojrzeniem. Wiedziałam, że już nigdy nie będziemy umieli zaprzyjaźnić się tak jak kiedyś...
Delikatnie zamknęłam drzwi, przełknęłam ślinę i odwróciłam się w stronę siatkarza. Jego nie było już w przejściu. Zdjęłam buty i poszłam do kuchni. Stał przy blacie obracając kolorowy kubek w dłoniach.
-Alek ja - nie dokończyłam, bo on natychmiast mi przerwał.
-Przemyślałem sobie wszystko i uznałem, że lepiej będzie jak wyjadę. - stwierdził, nie okazując zupełnie żadnych emocji.
-Dla kogo lepiej? - zapytałam łamiącym głosem. Wszystko co miałam mu powiedzieć legło w gruzach, nic nie pamiętałam.
-Dla mnie, dla Ciebie... dla klubu. - cały czas mówił tym samym tonem.
-Nie rozumiesz, że ja Cię kocham?! Nie dam sobie rady bez Ciebie! - krzyczałam poirytowana, a na moim policzku utworzył się jeszcze szerszy strumień łez.
-Masz Pawła, Michała... Zbyszka. - przy tym ostatnim imieniu prychnął z dezaprobatą.
-Nie mam żadnego Zbyszka. - schowałam twarz w dłoniach. - Nikt nie będzie w stanie zastąpić mi Ciebie!
-Nie oszukujmy się, Julka. Jesteśmy dorośli...  rozstańmy się chociaż w przyjacielskich stosunkach.
-Ale ja nie chcę się rozstawać... - te słowa ledwo przeszły przez moje gardło.
-Zaraz wyjeżdżam do Serbii, zrobię sobie trochę wolnego... - wzruszył ramionami, jakby to było nic wielkiego.
-A co z klubem?! Co z PlusLigą, Ligą Mistrzów?! Pomyślałeś chociaż o tym?!
-Nie mów mi co mam robić!
-Alex, zrozum, że ja nie chcę spędzić reszty życia bez Ciebie...
-Ile razy jeszcze to powiesz? - podszedł do mnie. Głośno przełknęłam ślinę i uniosłam głowę. Siatkarz świdrował wzrokiem po mojej twarzy, spoglądając co chwila na moje słone od łez wargi. - Zdradziłaś mnie. Dobrze wiesz, że nie toleruję kłamstwa. Kochałem Cię jak nikogo na tym beznadziejnym świecie, a Ty to tak po prostu wykorzystałaś. - mówił cicho nie przestając wlepiać we mnie swojego spojrzenia. - Nie wiem, czy będę w stanie Ci to wybaczyć, na pewno nie teraz.
Byłam przygotowana na najgorsze, lecz ten otarł kciukiem moje mokre policzki i schylił się nade mną delikatnie. Jego wolny oddech łaskotał moją twarz, a ja odruchowo zamknęłam oczy. Poczułam czuły pocałunek złożony na moich wargach.
-Żegnaj. - jeszcze raz spojrzał głęboko w moje oczy i chwycił podróżną torbę, która leżała na krześle w kuchni. Nie chciałam zapomnieć smaku jego ust, jego przeszywającego spojrzenia. Gdy mijał mnie, chwyciłam skrawek jego bluzy i po raz ostatni wtuliłam się w jego tors. Nie objął mnie. Lekko mnie od siebie odciągnął i wyszedł z mieszkania, wcześniej zabierając kurtkę z wieszaka. Stałam w kuchni cały czas gapiąc się na wejściowe drzwi, przez które przed chwilą wyszedł siatkarz.
-I co, dopięłaś swego? - zapytał Kostek z impetem wchodząc do mieszkania. Tylko spuściłam głowę. Nie miałam ochoty na jego frustracje, docinki i pretensje. Szybko nasunęłam buty i wybiegłam z budynku. Nie stał już tam samochód Alka. Na wargach miałam jeszcze jego dotyk, a moje nozdrza drażnił zapach jego perfum. Nie umiałam poradzić sobie z brakiem jego osoby tuż przy mnie. Zawsze był mi bliski, a ja jak zwykle wszystko popsułam. Przeze mnie ten związek nie miał już szans, a ja głupia robiłam sobie tylko zbędne nadzieje. Narzuciłam kaptur na głowę i ruszyłam w stronę swojego domu. Szłam powoli, rozpamiętując każde zdarzenie, każdy ruch, każde słowo.
-Julka! - usłyszałam zza swoich pleców. Niechętnie się odwróciłam, a widok wcale nie poprawił mi humoru.
-Cześć Szczepek. - rzuciłam i z powrotem ruszyłam przed siebie.
-Co jest? - chłopak dogonił mnie i odwrócił w swoją stronę łapiąc za rękaw kurtki.
-Nic. - obojętnie wzruszyłam ramionami i uciekałam wzrokiem, by tylko nie spojrzeć na niego.
-Jak to nic? Przecież widzę, że coś Cię trapi! Zapraszam na kawę i dobre ciacho, co? - ochoczo poruszał brwiami i dźgnął mnie palcem w żebra.
-Wiesz co, śpieszę się. - zdobyłam się na wymuszony uśmiech.
-No ze starym, poczciwym przyjacielem się nie wybierzesz? - nalegał.
-Szczepan, naprawdę, nie dzisiaj... - westchnęłam.
-A kiedy?
-Zadzwonię. - przejechałam ręką po jego ramieniu i ruszyłam w dalszą drogę prowadzącą do domu.
Gdy przeszłam już próg mieszkania, oznajmiłam mojemu domownikowi, że już jestem. Odwiesiłam kurtkę i wkroczyłam do kuchni. Tam siedział zmartwiony Paweł.
-Nie zdałeś? - zapytałam od razu.
-Zdałem. - odrzekł krótko. - Co z Tobą?
-A co ma być? - zacisnęłam wargi, nalewając sobie soku do szklanki.
-Nie udawaj czecha. - syknął.
-Greka. - poprawiłam go.
-Julka!
-No co, no wyjechał! - wybuchnęłam płaczem, od razu kierując się do swojego pokoju, trzaskając drzwiami.
-Na pewno wróci... - brat wszedł do mojego pokoju i jak zwykle usiadł na brzegu łóżka, gładząc moje plecy. Standardowo już wypłakiwałam się w poduszkę, czyniąc ją gąbką do pochłaniania łez. Wylewałam w nią swoje wszystkie żale.
-On mnie nienawidzi! Dla niego przestałam już istnieć! - wrzeszczałam połykając łzy.
-Nie mów tak... - mówił Zatorski swoim zatroskanym głosem. - Wyjedzie, wywnioskuje, że i tak nie może bez Ciebie żyć i wróci...
-Przynajmniej nie pocieszaj mnie, wygadując bzdury... - warknęłam.
-To nie są bzdury... pamiętasz jak rodzice opowiadali nam swoją sławną na całe miasto historyjkę? - zaśmiał się cicho. Na mojej twarzy też zagościł lekki uśmiech. Pamiętałam ją doskonale. Nasza mama także grała w siatkówkę. Pewnego razu, gdy była już z tatą, on przyłapał ją na rozmowie z innym. Tak jak Alek wyciągnął pochopne wnioski, wszystko sobie wymyślił i uznał, że lepiej będzie jak się rozstaną. Wszystko jej wyjawił i nie dał dojść do słowa. Wyjechał z miasta, nie chcąc przywracać niepotrzebnych wspomnień po nieszczęśliwej miłości. Po kilku tygodniach jednak wrócił, stwierdzając, że nie może żyć bez naszej mamy. Jak się potem okazało, ten facet to był zwykły, niczego winny dziennikarz.
Po przypomnieniu sobie tego zdarzenia jednak nie zrobiło mi się lepiej. Ona tylko rozmawiała, ja całowałam się ze Zbyszkiem, choć Alex i tak tego nie widział, mógł wywnioskować to po naszej kłótni. On już nigdy mi nie wybaczy...
-Mówię Ci, odczekaj parę dni, odpoczniecie od siebie i wszystko wróci do normy... - poklepał moje łopatki.
-Nie ma szans... - odetchnęłam głęboko. Paweł także to zrobił i zostawił mnie samą sobie. W tamtym momencie zadzwonił telefon. Numer zastrzeżony.
-Tak? - odezwałam się.
-Jestem już wystarczająco daleko od Ciebie, więc... - zaciął się, a ja domagałam się kontynuacji jego mowy. - A z resztą. - powiedział, po czym zakończył połączenie.
Wiedziałam, że to Alek, poznałam po jego głosie. Nie wiedziałam po co całe te cyrki. Wolałam kiedy zostawił mnie z mokrym śladem na moich ustach, niż po niewypowiedzianych słowach po zatelefonowaniu z budki telefonicznej.

___________________________________________________________________

Coraz bliżej, coraz bliżej. :C 

Jak tam weekend? ;-) Ja niestety już kończę ferie, a po rozmowie z moją koleżanką dowiedziałam się, że w tym tygodniu mam 3 sprawdziany i kartkówkę. <3 Jak słodko. 

Chyba idę zachorować. -.-'' 

A tymczasem zapraszam także tutaj --> W tanecznym rytmie siatkówki

Pozdrawiam, Sissi. <3 

EDIT : Żadne coraz bliżej, bo odpisując na Wasze komentarze doznałam olśnienia.. :D Przedłużę bloga o kilka... (naście? : o ) rozdziałów. :D Także cieszmy się i radujmy! ^_^