ROZDZIAŁ 31

-Połóż się, ja otworzę okno, przewietrzy się. Głodna jesteś? A może chcesz coś do picia? Wodę Ci podam... kładź się, masz tutaj poduszkę. - Alex bombardował mnie swoim monologiem i nie dawał możliwości wypowiedzenia swojego zdania.
-Alek... - złapałam jego rękę. - Nic mi nie jest...
-Nic Ci nie jest, nic Ci nie jest, ale wodę z cytryną Ci podam. - nakrył mi kocykiem po same uszy i poszedł do kuchni. Po chwili wrócił do mnie z dosyć nie tęgą miną. - Julka... - zaczął.
-Hm? - odebrałam od niego szklankę z napojem.
-A może Ty jesteś w ciąży?
W tamtym momencie wyplułam wszystko na szary dywan.
-Co?! - pisnęłam. - Nawet nie brałam takiej opcji pod uwagę!
-Może lepiej zrobić test? - usiadł na brzegu sofy.
-Nie, nie ma takiej potrzeby. - uśmiechnęłam się krzywo i pogładziłam jego policzek.
-Ale zrobisz?
-Alek!
-Pięć minut, a potem będzie wszystko z głowy! Albo nie... - mruknął.
-Tak Ci zależy? - wywróciłam oczami, a Alek niepewnie przytaknął kiwając głową. - Pójdę po test, wrócę do domu, a po wszystkim od razu do Ciebie zadzwonię, okej?
-Ja pójdę z Tobą!
-Jestem dużą dziewczynką. - pocałowałam go i poszłam się ubrać.
-Ale od razu zadzwoń... - mocno mnie przytulił, gdy już miałam wychodzić z mieszkania.
-Obiecuję... - odparłam i wyszłam z mieszkania. Po schodach zeszłam bardzo powoli, wszystkie stopnie zlewały się ze sobą, nie za dobrze się czułam. Gdy doszłam do drzwi klatki schodowej otworzyłam je i wyszłam na zewnątrz, a przed oczami zrobiło mi się ciemno. Nic więcej już nie pamiętam...

~***~

Czułam swój każdy mięsień, krew przepływającą w żyłach i tą trudność z złapaniu oddechu, jakby olbrzymie kowadło spadło na moje płuca. Z każdym oddechem bolało coraz bardziej, a powieki były jak sklejone ze sobą, nie mogłam zobaczyć co wokół mnie się dzieje i gdzie w ogóle się znajduję. W głowie jeden wielki mętlik, zero wspomnień. Poczułam dosyć silny uścisk na mojej dłoni, którego nie potrafiłam odwzajemnić. Z bólu i bezsilności zmarszczyłam czoło, a obok mnie wywołało się wielkie poruszenie.
-Julka... - usłyszałam cichy szept, lecz nie umiałam go rozpoznać. Z wielkim trudem otworzyłam oczy, lecz postacie wokół mnie były bardzo rozmazane.
-Paweł, idź po lekarza!
-Mamo? - powiedziałam prawie nieusłyszalnie. Ona jeszcze bardziej ścisnęła moją rękę i odgarnęła włosy z twarzy zaczesując je za ucho. Słyszałam jak łkała. Po kilku mrugnięciach wzrok nieco się wyostrzył i mogłam zidentyfikować osoby siedzące niedaleko. Po lewej stronie łóżka siedziała mama, a po drugiej Alex opierający się o metalowe obrzeża. Spał. Zdołałam tylko delikatnie przeczesać jego włosy, dopóki pod szpitalną ścianą nie zobaczyłam kogoś jeszcze. Przykryty był zielonym fartuchem, który dostają osoby odwiedzające pacjentów. Głową opierał się o ścianę i także spał, lecz obydwóch panów wybudził właśnie wchodzący do sali lekarz. Zbyszek, gdy zobaczył, że się obudziłam posłał mi promienny uśmiech, którego ja nie byłam w stanie powtórzyć. Alek czule pocałował mój policzek i ustąpił miejsca na pierwszy rzut oka wrednemu doktorowi.
-Ojj, panno Zatorska... - westchnął głęboko przyglądając się karcie wiszącej przy łóżku. - Balowało się w Sylwestra, hmm?
-Jak to w Sylwestra... - odparłam i usłyszałam cichy chichot Bartmana. Doktor zgromił go wzrokiem.
-Wie panienka doskonale, że...
-Nie toleruję zwrotu "panienka". - przerwałam mu, a on popatrzył się na mnie znad okularów z lekką zniewagą.
-Wie pani, że jest pani poważnie chora i powinna przestrzegać zaleceń lekarza, prawda?
-Owszem. - odparłam pewna siebie.
-Dlaczego więc postąpiła panien... pani tak lekkomyślnie i nieodpowiedzialnie?
-Może dlatego, że trzeba było uczcić rozpoczęcie nowego roku, a pożegnanie tego starego?
-Można było świętować z soczkiem jabłkowym...
-Wolę pomarańczowy.
-Julka! - moja rodzicielka skarciła moje zachowanie, a Zibi razem z Alkiem i Pawłem siedzieli pod ścianą i nabijali się z naszej dyskusji.
-Przez pani głupotę krew była na tyle rzadka, że czerwone krwinki...
-Wiem, że straciłam przytomność, bo mam anemię! - kolejny raz się wtrąciłam.
-Czyli jest pani poinformowana o możliwych powikłaniach?
-Można tak powiedzieć...
-Mogła zapłacić pani za to nawet życiem!
-Kiedy stąd wyjdę? - westchnęłam.
-Nie prędko... - odpowiedział namiętnie zapisując coś w swoich pogiętych notatkach. - Musi pani najpierw wrócić do pełnego zdrowia... - schował długopis do malutkiej kieszonki na piersi i z cwaniackim uśmieszkiem dodał: - No i nabyć trochę oleju w głowie...
-Oleju w głowie!? - oburzyłam się. - Niech pan pomyśli, jak zwraca się pan do pacjentów! Od razu wiedziałam, że jest pan chamski i pozbawiony ludzkich uczuć! Nie dziwię się, że nie ma pan żony! - zauważyłam jego brak obrączki na serdecznym palcu.
-Przekracza pani wszelkie granice. - fuknął.
-Ja przekraczam?! Myśli pan, że jest wszechwiedzącym doktorkiem, ale tak naprawdę gówno pan wie o leczeniu!
-Podważasz moje zdolności i umiejętności...
-A pan podważa moją godność osobistą! - skwitowałam, a reszta zebranych w szpitalnej sali przypatrywała nam się zszokowana.
-Wypis na żądanie? - zapytał niewinnie.
-Poproszę!
Po chwili nie było go już w pomieszczeniu.
-No jak Ty się zachowujesz?! - obruszyła się mama.
-Mógł mnie nie prowokować! Doktor od siedmiu boleści... - parsknęłam. - Pomożcie mi się spakować...
Wszyscy zabrali się za pakowanie moich rzeczy, jednak ja osobiście nie mogłam, ledwo słaniałam się na nogach. Z "anielską" cierpliwością czekałam na wypis. Do końca nie wiedziałam, czy to był dobry pomysł, ale nie wytrzymałabym tutaj z tym zarozumiałym gościem ani chwili dłużej.
-Pójdę po ten wypis... - westchnęła mama i wyszła z sali.
-Nie wiedziałem, że możesz tak komuś nagadać. - zdziwił się Paweł.
-Wkurzył mnie...
-Cicha woda, brzegi rwie... - lekko szturchnął mnie łokciem.
-Mogłem Cię nie wypuszczać wtedy samej... - Alek mocno przytulił mnie do siebie, ale ja poczułam wtedy ten przeszywający ból w klatce piersiowej i trudność z oddychaniem.
-Było, minęło. - posłałam blady uśmiech.
-Gdyby nie Zbyszek, nie wiem co by się z Tobą stało... - poprawił mi grzywkę.
-Zbyszek? - skierowałam na niego wzrok, a on perfidnie mi się przypatrywał.
-Przejeżdżałem akurat... zauważyłem leżącą na chodniku dziewczynę, którą potem okazałaś się Ty. - zapiął sobie kurtkę.
-Wczoraj jeszcze balangowałeś, a dzisiaj jechałeś samochodem? - prychnęłam.
-Nic nie piłem. - odparł po cichu. Na początku przepuściłam te słowa mimo uszu, ale po chwili połączyłam fakty. Nic nie pił, czyli dzwonił jak był trzeźwy. Mam przecież Alka, do cholery!
-Zbyszek, może wpadniesz do nas na herbatę? - zaproponował Atanasijević, biorąc moją torbę ze szpitalnego łóżka.
-Umawiajcie się, ja wracam do siebie... - odparłam przerażona. - Paweł? - wskazałam na torbę z moimi rzeczami.
-A tak, już. - wyglądał jakbym wyrwała go z transu.
-Dziękuję. - pocałowałam Alexa, a Zbyszkowi posłałam wymuszone uniesienie prawego kącika ust. - Tobie też...
-Nie ma sprawy, raczej każdy postąpiłby tak samo...
-Julka, zbieraj się, mam wypis... - do sali wparowała mama. Bardzo zdenerwowana. Chwytając ją pod rękę wyszłam z pomieszczenia i wszyscy skierowaliśmy się do wyjścia. Po drodze minęliśmy gabinet lekarski pana Nowackiego, tego, który zamierzał mnie prowadzić podczas pobytu tutaj.
-Do widzenia, panie doktorze! - pomachałam mu ręką, a on szeroko otworzył oczy i uniósł brwi. Z mojej winy zakrztusił się kawą. Jaka szkoda...
-Julka, jesteś niemożliwa! - moja mama próbowała mnie skarcić, lecz była za bardzo rozbawiona. Wrzuciliśmy torbę do samochodu naszych rodziców i wsiedliśmy do niego. Podczas podróży było mi trochę nie dobrze, lecz otworzyłam okno i przyjemne, i świeże powietrze załatwiło sprawę.
-Może chcesz pojechać do nas? - zapytała kobieta.
-Nie, zostanę tutaj, przecież nic mi nie jest. - wywróciłam oczami i wysiadłam z samochu, wcześniej żegnając się z rodzicielką. Paweł pomógł mi wejść na górę i poprowadził prosto do salonu, abym od razu się położyła, lecz ja nie miałam na to najmniejszej ochoty.
-Mogę się Ciebie o coś zapytać? - Zator usiadł na małym stoliku, tuż przed telewizorem.
-Chyba... - wzruszyłam ramionami.
-O co chodzi ze Zbyszkiem?
-A o co ma chodzić? Jesteśmy dobrymi znajomymi... - odparłam i położyłam się, wbrew mojej woli.
-Wcale się tak nie zachowujecie... - pokręcił głową.
-Wszystko wyolbrzymiasz... - westchnęłam. Paweł po chwili wyciągnął złożoną w pięść dłoń w moim kierunku. Zdziwiona spojrzałam się na niego i przybiłam mu tzw. żółwika.
-Boże, jaka Ty głupia jesteś! - uderzył się w czoło. - Mam coś Twojego!
-To nie mogłeś mi tego normalnie podać, tylko jakieś łamigłówki sobie urządasz?! - Paweł podrzucił mi łańcuszek, który dostałam od Alka.
-Zgubiłaś u Kłosa... - odparł i poszedł do kuchni. Uśmiechnęłam się sama do siebie i zapięłam go na szyi.

___________________________________________________________________

Krótki, czy nie, zostawiam to Wam. ;-) 

Kiedy macie ferie? Ja dopiero pod koniec stycznia. :C 

Pozdrawiam, Sissi. ♥

https://twitter.com/__Sissi