ROZDZIAŁ 32

W kolejnych, mijających dniach dochodziłam do siebie, Paweł nie pozwalał mi wychodzić samej z domu, dlatego też praktycznie 24 godziny na dobę siedziałam zamknięta w czterech ścianach. Pomijam to, że nawet tam coś mogło mi się stać, ale dla Zatora w domu bezpieczniej niż gdziekolwiek... potwierdzam, lecz tylko wtedy jak jest z Tobą ktoś jeszcze. Skrzaty odwiedzali mnie po swoim codziennym treningu przynosząc mi przeróżne ciasta i ciasteczka, przez co ważę teraz co cała Julka, dwa razy wzięta. Chciałam pojechać do Jastrzębia na mecz rewanżowy w Pucharze Polski, ale mój nadopiekuńczy brat nie pozwolił mi na to. Walczyłam zacięcie, aż w końcu dopięłam swego. Już jutro mieliśmy wyjeżdżać.
-Nie wiem czy to dobry pomysł... - powiedział Paweł, który pakował swoją treningową torbę.
-Ale ja wiem, chcę w końcu wyjść do ludzi. Już ponad tydzień siedzę zamknięta jak w klatce!
-Zawsze mogłaś powiedzieć, wyszlibyśmy na jakiś spacer... - wzruszył ramionami.
-Nie denerwuj mnie... - zacisnęłam zęby i wrzuciłam do swojej walizki kolejne koszulki. - Macie jeszcze dzisiaj trening?
-Nawet dwa. - odparł Zati, marszcząc brwi.
-Jadę z Tobą. - rzuciłam i pobiegłam do pokoju, aby się przebrać.
-Tak źle Ci w tym mieszkaniu...? - westchnął, ale ja nie odpowiedziałam. Ubrałam zwykłą, czarną bokserkę, na to szarą, zapinaną bluzę i jasne dżinsy. Na stopy nasunęłam czarne, krótkie Conversy, a włosy związałam w luźnego koka na czubku głowy.
-Jedziemy? - stanęłam w przejściu pomiędzy moim pokojem, a korytarzem.
-Mam jeszcze godzinę... - odrzekł. - A Ty mogłabyś zjeść w końcu porządne śniadanie!
-Nie jestem głodna. - usiadłam na sofie w salonie.
-Julka!
-Paaweeł... - jęknęłam.
-Masz coś zjeść, bo nie wypuszczę Cię z domu.
-Wyskoczę przez okno. - obojętnie wzruszyłam ramionami.
-Łap! - krzyknął zza kuchennej wysepki, a ja nim zdążyłam się odwrócić w jego stronę oberwałam okrągłą bułką.
-Fajnie rzucać w siostrę jedzeniem, co nie? - podniosłam ją z podłogi i otrzepałam. - I ja mam to teraz zjeść? - skrzywiłam się, a wyszczerzony Paweł przytaknął kiwając głową.
-Raczej podniosłaś ją w ciągu 5 sekund, więc wszystkie bakterie z podłogi nie zdążyły na nią przejść...
-Co Ty... - spojrzałam na niego spod byka.
-Własnemu rodzonemu bratu nie wierzysz?
-No nie wiem, wolę wziąć "czystą". - skierowałam się ku kuchni i z drewnianego chlebaka wyjęłam następną bułkę, rozkroiłam ją i posmarowałam masłem, po czym nałożyłam kawałek świężą sałatę, szynkę i ogórka.
-Nawet nie wiesz jak bardzo raduje mnie taki widok... - rozmarzył się Zati.
-To fajnie, że mogę sprawić Ci przyjemność. - szeroko się uśmiechnęłam i zabrałam się za pochłanianie posiłku.
Półgodziny później byliśmy już na hali. Trener Nawrocki na początku bardzo zdziwił się moim przybyciem, myślał, że Paweł cały czas bunkruje mnie w domu, a ja cieszyłam się jak dziecko, że w końcu mogłam odetchnąć świeżym powietrzem. Weszłam na jeszcze puste boisko i usiadłam na parkiecie, opierając się o krzesełka.
-Co, na siedzeniach niewygodnie? - zapytał Plina, gdy tylko wszedł na taflę sali.
-Właśnie za wygodnie... - wyszczerzyłam się, a Daniel dziwnie się na mnie spojrzał. Usiadłam po turecku i przyglądałam się rozgrzewającym się chłopakom. Naprawdę ich podziwiam, że chce im się tutaj przyjść, wylać hektolitry potu, nasłuchać się uwag od trenera i mieć chęci je poprawić. Mi zawsze brakowało tej motywacji, czego nie mogłam powiedzieć o siatkarzach. Byli niesamowicie nastawieni na jutrzejsze starcie pomiędzy nimi, a Jastrzębianami. Ja tylko miałam wziąć aparat i cykać im zdjęcia. To tyle z mojej roli w tej drużynie. No może jeszcze czasem staram się ich pocieszać...

Nazajutrz...

-Dzwoń po TAXI, ja jeszcze muszę sprawdzić, czy wszystko mam... - Paweł biegał po mieszkaniu jak poparzony, był wyraźnie stremowany spotkaniem, które miało odbyć się już jutro. 

-Spoko... - odparłam znudzona i wybrałam numer, na który planowałam zadzwonić. Po kilku minutach auto już stało pod naszym blokiem. Zapakowaliśmy do niego nasze bagaże i ruszyliśmy w stronę hali, pod którą była zbiórka. Byliśmy trochę za wcześnie, bo oprócz nas był jeszcze tylko Cupko razem z Alkiem.
-Cześć. - przywitałam się z Aleksem, dając mu całusa, a Kostka mocno przytuliłam.
-A Zator tak się upierał, żeby Cię wziąć... - Atanasijević pokręcił głową i objął mnie w pasie.
-Możecie się przy mnie nie przytulać? - jęknął Cupko. - Czuję się taki porzucony...
-Mamy siebie! - wtrącił Zator.
Po kilkunastu, gdy zjechała się już prawie cała drużyna i przyjechał nasz autokar, którym mieliśmy dojechać na miejsce, włożyliśmy do niego swoje walizki i weszliśmy do środka. Usiadłam na samym tyle, tak jak zawsze z Winiarskim i Wlazłym u boku. Ten pierwszy był wyraźnie przybity i smutny. Trąciłam jego ramię.
-Co taki struty?
-A nic... - machnął ręką.
-Kolejna kłótnia z Dagą? - zaśmiał się Mario, lecz zaraz po tym spotkał się z groźnym spojrzeniem Michała. - Okej, nic nie mówiłem. - uniósł ręce w oznace poddania się.
-Rzeczywiście coś z Dagmarą? - zapytałam, a on pokiwał przecząco głową.

-Pogadamy później, okej? – szepnął mi do ucha po chwili.

-Dobrze. – chwyciłam jego rękę. Poczułam dziwny niepokój. Co mogło się stać aż tak ważnego? On tylko mrugnął do mnie okiem. Wyjęłam z torby słuchawki i zadumałam się. Chłopcy śpiewali komiczne przyśpiewki, żartowali, śmieli się… ale ja nie miałam na to ochoty. Cały czas myślałam o Michale. Jeśli chce mi to wszystko powiedzieć… to ja jestem jego przyjaciółką? Nigdy się tak nie czułam. Kiedy on chce mi to powiedzieć? I co to będzie? Ta myśl nie dawała mi spokoju. 

-Dżulsik! Rozchmurz się! Co się stało słońce? – obok mnie usiadł Kłos, kiedy Winiar smacznie sobie spał i wyjął mi słuchawkę z ucha.

-Nic, nic. Tak tylko się zamyśliłam. – uśmiech numer 8 i jedziemy.

-Taka jakaś przybita jesteś. Coś z Akiem, zrobił Ci coś?! – po tych słowach, od razu cały autokar odwrócił się w moim kierunku. W tym także Alek i dziwnie się na nas spojrzał, a my mu pomachaliśmy. Uniósł brew i pokręcił głową.

-Czemu z Alkiem? Niee, przestań, nic z Alkiem... Mam po prostu słabszy dzień. – z powrotem włożyłam słuchawkę do ucha.

-Julka, pogadasz ze mną normalnie, czy nie? – napierał Karol.

-Nie wiem… coś się stało Winiarskiemu, on się czymś martwi, a ja nie wiem czym i on w to też mnie wciąga, i przez niego mam zrypany humor i w ogóle wszystko jest dziwne. – szeptałam mu na ucho, a po moim policzku popłynęła łza.

-Ej.. – przytulił mnie do siebie.  – Nie przejmuj się. Chcesz to mogę nagadać Winiarskiemu, hmm?

-Nie, nic mu nie mów. – otarłam łzę. – Zaraz mi przejdzie, to taki chwilowy kryzys, wiesz zmiana klimatu.

-Tak, tak. Julson, jak tylko coś się stanie, to wal do mnie jak w ogień? Okej? – wyszczerzył się i odszedł na swoje miejsce. 

Fajnie mieć tylu przyjaciół. Może niekoniecznie zrobiło mi się lżej na duszy od tego wszystkiego, ale mam świadomość, że mogę się komuś wygadać, wyżalić. Znów włożyłam słuchawkę do ucha i powróciłam do przemyśleń na temat sensu mojego dotychczasowego życia. Po dłuższym czasie, bliżej mi nieokreślonym, bo twardo spałam, któryś ze Skrzatów krzyknął:

-Jesteśmy! - a cały autokar wybuchł dziką i niepohamowaną radością.

-Z czego się cieszyć… - mruknęłam sama do siebie.

Ostrożnie wyszłam z autokaru. Wszyscy weszliśmy na ogromną halę, bo od razu po podróży chłopcy mieli mieć trening. Co chwila wypatrywałam Winiara. Szedł daleko od drużyny, w samotności i opuszczoną głową. Postanowiłam, że do niego podejdę i może wtedy wszystkiego się dowiem.

-Michał… - zaczęłam cicho podchodząc coraz bliżej.

-Hmm… - mruknął tylko, po czym zaciągnął nosem.

-Misiek… proszę Cię. –  wspięłam się na palce i mocno go objęłam, po czym rozpłakałam się. Moja torba opadła na mokrą od deszczu ziemię. On także mocno mnie przytulił i swoją twarz schował w moje włosy. Oddychał ciężko i szybko. Czułam jak jego palce zacieśniają się i przykurczają. Nie chciałam, a nawet nie mogłam go w tamtym momencie puścić. Trwaliśmy w tym objęciu jeszcze długo. Oboje płakaliśmy, wylaliśmy hektolitry łez. W ciszy. Żadne z nas nic nie mówiło. W końcu kiedy zorientowałam się, że Michał gotowy jest już mówić, uwolniłam go z objęć i stanęłam naprzeciwko niego.

-Dziękuję Ci, że jesteś. – przeczesał dłonią moją grzywkę. Ja uśmiechnęłam się przez łzy i chwyciłam jego rękę.

-Powiesz mi wszystko… czy nie chcesz? – zaczęłam.

-Nie wiem, nie jestem pewien. Wiesz, ja nie chcę obarczać Cię moimi problemami, masz wystarczająco dużo swoich, ale – przerwałam mu ponownie rzucając mu się w objęcia.

-Mówiłam Ci, jestem tutaj dlatego, że jesteś dla mnie ważny. Jeśli nie byłoby tak, ja też bym tutaj nie stała. Rozumiesz? – mówiłam przez łzy. On chwycił mnie za głowę i mocno przycisnął do siebie. Czułam jak szybko i mocno bije jego serce. Waliło jak oszalałe, jakby ktoś od wewnątrz uderzał młotem.

-Znam Cię od maleńkości. Zawsze byłaś taką promienną i radosną dziewczyną…  - zaczął.

-Co to ma do rzeczy?

-Julka, ja nie mogę…

-Michał! – odsunęłam się od niego.

-Ja naprawdę nie mogę. – uklęknął zatapiając twarz w swoje dłonie.

-Michał, powiedz mi proszę. – łzy leciały coraz bardziej. Na policzku utworzył się wąski strumyk słonych kropel. W pewnej chwili Michał wstał, podszedł do mnie i zatopił się w moich wargach.  

_____________________________________________________________

Lecę oglądać drugą połowę meczu naszych szczypiornistów. ^_^

Korzystacie z weekendu? :D Ja cały dzień przed komputerem i telewizorem... ten sport to jednak jest wymagający... siatkówka, skoki i piłka ręczna w jeden dzień. Oszaleli.

Jutro W.O.Ś.P. Ktoś jest wolontariuszem? Ja owszem. ^_^

A teraz trochę smutniej... Skra vs. Delecta 1:3 . Boli, bardzo boli. :C

Pozdrawiam, Sissi. ♥