ROZDZIAŁ 20

Na schodach zauważyłam schodzącego właśnie Alka. Gdy on mnie zobaczył od razu się wyszczerzył. Jakby przeczuwał, że... że ma mnie przysłowiowej garści? Ale przecież... Cholera. Jeśli chce być z Basią, to proszę bardzo, mają moje błogosławieństwo, ale na ślubie żądam bycia świadkową!
-Co się cieszysz? - burknęłam.
-Bo lubię jak się złościsz... - teatralnie cmoknął w powietrzu.
-Nie złoszczę się. - parsknęłam.
-W co jeszcze mam uwierzyć? - chłopak poprawił sobie torbę na ramieniu i objął mnie w pasie jedną ręką. Zdziwiona zmierzyłam go i uderzyłam jego dłoń, a w pomieszczeniu uniósł się jeden, głośny plask. - Ała... - Alex potrząsał ręką, robiąc smutną minę.
-Pilnuj się. - warknęłam i wsiadłam do autokaru.
-Uu, jaka grooźna. - Alek zagwizdał, śmiejąc się głośno.
Rzuciłam się na miejsce i od razu włożyłam słuchawki do uszu. Dzięki tej piosence kompletnie się rozluźniłam i nawet zapomniałam o docinkach Atanasijevića.
-Upss... - poczułam mocne kopnięcie w oparcie siedzenia. Odwróciłam się dynamicznie i ujrzałam przestraszonego atakującego. Wywróciłam oczami i powróciłam do oddawania się muzyce. - Sorry jeszcze raz! - odparł, gdy zrzucił na moją głowę swoją sportową torbę. Niby przypadkiem, ale co ja tam wiem...
-Nie wytrzymam... - mruknęłam pod nosem. - Zator, zamień się miejscem! - krzyknęłam do brata, który siedział na drugim końcu autokaru.
-Oszalałaś? - prychnął. - Nie mogę siedzieć na końcu, mam chorobę lokomocyjną!
-No, jasne. - szepnęłam. - Winiar?
-Mi tutaj wygodnie, dzięki za troskę. - uśmiechnął się, a Alek bez przerwy się szczerzył. Denerwował mnie! - Jeszcze raz naruszysz mój spokój... - pogroziłam mu palcem i odwróciłam się w kierunku jazdy. Jeszcze jedno kopnięcie w krzesełko...
-To co? - poruszał brwiami. Rzuciłam się na siatkarza, okładając go rękoma. - Za co tooo!? - piszczał.
-Za wszystko! - wrzasnęłam i poszłam usiąść obok Pawła.
-I tak mnie kochasz! - krzyknął chłopak.
-Na pewno nie! - wystawiłam język w jego stronę.
-Mnie się nie da nie kochać!
-Zaskoczę Cię... - uśmiechnęłam się sztucznie.
-Skończcie, bo nie słyszę muzyki! - wydarł się Pliński. Posłusznie ucichliśmy. Po kilkunastu minutach drogi, byliśmy już na Podpromiu. Weszliśmy na halę i akurat spotkaliśmy przechadzających się Resoviaków.
-Witam! - przywitał się ze mną Wojtek Grzyb.
-Dzień dobry. - wyszczerzyłam się, a Alexowi widzącego rozmawiającą mnie z Rzeszowianami wyraźnie zrzedła mina.
-I jak tam samopoczucie? - zapytał Bartman.
-Dziękuję, dobrze. - odparłam.
-Dobra Zibi, idziemy się przygotowywać. - Lotman pociągnął kolegę za rękaw.
-Ładnie Ci w żółtym! - krzyknął atakujący na wychodnym.
-Wiem. - mruknęłam pod nosem i usiadłam na krzesełkach. Po chwili obok mnie ponownie pojawił się Bartman. Przestraszyłam się, zjawił się tak niespodziewanie.
-Miałeś się przebierać. - zmarszczyłam brwi.
-Tak, zaraz tam pójdę, ale... - odetchnął. - Chciałem Cię przeprosić za tamto... no wiesz. - podrapał się po karku.
-Przestań, już dawno zapomniałam. - uśmiechnęłam się i machnęłam ręką.
-To fajnie. - ukazał rząd zębów. - A dasz się namówić na małą kolację w ramach przeprosin?
-Chyba nie dam rady, po meczu będzie strasznie późno. - spojrzałam na wyświetlacz telefonu.
-To na poranny spacer. - poruszał brwiami.
-Z samego rana wyjeżdżamy... - uniosłam jeden kącik ust.
-Naprawdę nie znajdziesz dla mnie chwili? - zrobił smutną minę.
-Tam jest automat, kawy możemy napić się teraz. - wyszczerzyłam się, a Bartman przytaknął. Od razu ruszyliśmy w stronę wcześniej przeze mnie wskazaną.
-Bartman! Zaraz masz mecz! - Igła wydzierał się na całą halę, a atakujący uciszył go ruchem ręki. Zaśmiałam się cicho i chwyciłam portfel w celu odliczenia pieniędzy.
-Daj spokój, ja stawiam. - Zbyszek wrzucił kilka monet do automatu, a po chwili trzymałam już małą, czarną.
-Zdążysz na mecz? - zanurzyłam usta w gorącym napoju.
-Nawet jeśli bym nie zdążył, to warto było... - uśmiechnął się i mrugnął okiem. Julka, zachowaj spokój. Keep calm, keep calm. Przeszliśmy wzdłuż korytarza dwa razy, dopóki skończyliśmy kawę.
-Miło się gawędziło, ale śmigam. - wskazał na szatnię Sovii.
-Pewnie, rozumiem. Powodzenia. - pomachałam mu ręką i zapukałam do szatni Skry. Gdy usłyszałam głośne "Prosze" wykrzyczane przez tłum zawodników wtargnęłam do środka.
-No. Zbierać się! - klasnęłam w dłonie.
-Nie chce mi się. - wymamrotał Winiarski, prawie przysypiający oparty na łokciu. Nie mogłam się powstrzymać żeby nie zrobić im zdjęcia. Wszyscy znudzeni i wyczerpani. Tak właśnie wyglądali przed rewanżem z Mistrzem Polski. Trener Nawrocki zawołał swoich podopiecznych, a oni ruszyli na salę. Co jak co, ale zapał to oni mieli straszny. Ospale wkroczyli na boisko i zaczęli krótką rozgrzewkę. Ja spokojnie rozgościłam się za bandami ze sponsorami drużyń. Razem ze mną stało tam pełno fotografów. Aby mieć najlepsze zdjęcia ustawiłam się z samego przodu.

Tym razem Skra w pełni nie wykorzystała swoich możliwości i dała ugrać Resovii 3 punkty. Załamani Bełchatowianie wrócili do szatni.
-Doobrze było! - krzyknęłam, klepiąc Maria po plecach.
-Coś jeszcze chcesz wtrącić? - burknął Zatorski.
-Wyluzujcie... - uniosłam brew. - Cieszcie się, że nie przegraliście dwa razy. - parsknęłam, ale wzrok wszystkich był zabójczy, więc wolałam stamtąd wyjść jak najszybciej. Zamknęłam za sobą drzwi i zauważyłam wracających z boiska Soviaków.
-Dobry mecz. - wyszczerzyłam się przybijając każdemu po kolei głośną piątkę.
-Pogratuluj kolegom. - powiedział Igła.
-Jak mnie nie zabiją spojrzeniem, to pogratuluję. - zaśmiałam się. Rzeszowianie poszli do swojej szatni, a ja jak zwykle usiadłam na korytarzu przeglądając niedawno zrobione zdjęcia.
-Młoda, dawaj. - zawołał mnie Zatorski. Wywróciłam oczami i chwytając torbę poszłam za bratem do autokaru. Rozsiedliśmy się wygodnie i w ekspresowym tempie wróciliśmy do hotelu. Tam szybka i lekka kolacja, i spać, bo jutro rano wyjazd. Wzięłam długi i gorący prysznic, po czym przebrałam się w pidżamę i wskoczyłam pod kołdrę.
-Myślałem, że już nie wyjdziesz spod tego prysznica! - usłyszałam krzyk Cupka z korytarza.
-Też Cię kocham! - odkrzyknęłam i poprawiłam sobie poduszkę pod głową. Przed długi czas słyszałam jeszcze jakieś szmery, szepty i chichy na korytarzu, ale starałam się nie zwracać na to uwagi i chciałam jak najszybciej wpaść w ramiona Morfeusza.

***

Przebudziłam się około 7, razem z dźwiękiem budzika. Przeciągnęłam się we wszystkie strony, odsłoniłam zasłony i biorąc wsześniej wybrane ciuchy poszłam pod prysznic. Na moje nieszczęście nie było ciepłej wody, więc równie szybko wyszłam z kabiny, jak tam weszłam. Rozczesałam włosy i związałam je w wysoką kitkę. Gdy wyszłam już z pomieszczenia nie wiedziałam, czy mamy już się zbierać, czy zostajemy na śniadaniu, więc poszłam poradzić się chłopaków. Zajrzałam do Zatorskiego i Kłosa.

-Siemano mistrzowie. - odkaszlnęłam i dostałam kuksańca w ramię od mojego własnego, rodzonego brata.

-Co chcesz? - zapytał.

-Kiedy się zbieramy? Mam już znosić walizki? - rzuciłam się na łóżko. 

-Przestań, jeszcze śniadanko. - Karol podłożył ręce pod kark.

-Okeej... - westchnęłam i rozejrzałam się po pokoju. - Nawet czysto macie, jak na 2 dni mieszkania tutaj. 

-Też się dziwię. - odparł Paweł.

-Doobra spadam, co Wam będę tlen zabierać. - wyszczerzyłam się i wyszłam z pokoju chłopaków. Po drodze jeszcze zahaczyłam o lokum Alka i Kostka.

-Wstawać! - wydarłam się na cały hotel. Te lenie jeszcze smacznie sobie spały. Podeszłam do zasłon i jednym szybkim ruchem odsłoniłam je, a do pokoju wtargnęło pełno słonecznych promieni, pomimo październikowej chlapy.

-Zgaś to świaatło. - jęknął Atanasijević, przykrywając się poduszką.

-Ciesz się słońcem póki możesz! - zrzuciłam z niego kołdrę, co uczyniłam także u Cupka. Gdy szarpałam się z nim, Alex wykorzystał sytuację i dynamicznym ruchem uderzył mnie w zgięcie pod kolanem, przez co nie wiadomo kiedy znalazłam się na jego łóżku, a on dziko się na mnie rzucił. Obydwaj gnietli mnie poduszkami, kołdrami, kocami i czym tam jeszcze mogli, wrzeszcząc jak niewyżyte stado wołów. Niewyżyte stado wołów? Czemu nie... jednym słowem... przegrałam walkę. 

-Dobra, bo się udusi. - Cupković chciał zakończyć zabawę. 

-O, jak mi przyyykroo... - jęknął Alex i nie zamierzał popuścić. 

-Cupko zrób coś! - darłam się na całe gardło. 

-Co mam zrobić... - mruknął Kostek.

-Weź go ze mnie!

-Jak?! - no na niego nie mogłam liczyć. Ostatkiem sił odepchnęłam od siebie siatkarza i zdjęłam kołdrę z twarzy. Atanasijević znajdował się bardzo blisko mnie.

-No, ekstra. Jeszcze mi się całować zacznijcie... - atakujący wywrócił oczami i poszedł pod prysznic. 

-Całować? Nigdy. - powiedział Alek leżący cały czas w tej samej pozycji.

-Ciebie?

-Brzydzisz się? - poruszał brwiami.

-A co, jeśli powiem, że tak? - wystawiłam język w jego kierunku, a on uniósł brew.

-Nie jedna chciałaby być na Twoim miejscu...

-Proszę Cię. - parsknęłam, a na twarzy chłopaka zagościł lekki uśmiech. - Możesz zejść? - próbowałam uwolnić się od nacisku siatkarza.

-A co, brakuje Ci powietrza? - zaśmiał się.

-Wyobraź sobie, że tak. - wypowiedziałam na bezdechu. 

-To takie urzekające... - Alex jeszcze bardziej napierał na moje ciało.

-Aleek! - waliłam go pięściami po plecach. Naprawdę nie mogłam złapać tchu, a siatkarz rozpoczął nucenie piosenki, podrygując przy tym, co spowodowało, że jeszcze bardziej się dusiłam. Chyba ją znienawidzę. 

-Boney M. ma naprawdę świetne piosenki, nie uważasz? - wyszczerzył się.

-Jeśli ty je śpiewasz, to nie są świetne!

-Uuu, riposta się wyostrza. - Atanasijević przygryzł język.

-Duszę się... - powiedziałam praktycznie bezdźwięcznie.

-A przyznasz, że i tak mnie lubisz?

-W życiu Romana! 

-Umieraj w spokoju... - siatkarz ułożył usta w dziubek i zaczął przyglądać się swoim paznokciom.

-Niemożliwy jesteś! - zaśmiałam się i uderzyłam go w ramię. 

-Niemożliwy ii... - nastawił ucho.

-Niemożliwy i nieznośny!

-Zła odpowiedź. - ukazał rząd białych zębów.

-Puścisz mnie jak powiem, że Cię lubię?

-Owszem. - pokiwał głową.

-Lubię Cię. - wywróciłam oczami.

-Gdyby Twoje ślepia patrzyły w moje, to uznałbym tą odpowiedź. - wzruszył ramionami. - Jeszcze raz. 

-Lubię Cię. - tym razem spojrzałam głęboko w brązowe tęczówki chłopaka.

-Naprawdę? - zmrużył oczy.

-Nooo... - burknęłam.

-Wypowiedzenie tego, aż tak bolało? - zszedł ze mnie.

-I to jak. - skrzywiłam się i pomasowałam swój mostek, biorąc głębokie wdechy.

-Przepraaaaszam. - wyszczerzył się i mocno mnie objął. 

-No dobra, już dobra. - poklepałam jego plecy. - Duszności będę miała przez Ciebie! - lekko przestrzeliłam jego głowę i poprawiając wygląd wyszłam z pokoju. 

-A Ty znowu u nich... - westchnął Zator, kiedy ujrzał mnie wychodzącą z pokoju chłopaków.

-A co, u Ciebie mam siedzieć? - wywróciłam oczami i razem z bratem ruszyłam na stołówkę. Tam już większość Skrzatów. 

-Zobacz Julciu, zupka mleczna. - wyszczerzył się Winiarski wskazując na talerz mleka.

-Znowuuuu... - jęknęłam. - To ja może zjem sobie chipsy... - odwróciłam się w kierunku wyjścia, lecz zatrzymał mnie Paweł. - Jedz tę zupę! - nakazał. Wszyscy popatrzyli się na niego ze zdziwieniem, a zaraz potem wybuchnęli śmiechem. 

-Jak rozkażesz. - ukłoniłam się nisko i wlałam sobie pół chochli 

-Współczuję Twoim dzieciom. - zaśmiał się Bąkiewicz. 

-Rygor i dyscyplina, a nie fiuu bździu w głowie! - wrzasnął Pliński. Wzrok wszystkich znowu nie do opisania. 

-Przecież jem tę zupę! - bąknęłam i usiadłam przy stole z ogromnym grymasem na twarzy.

___________________________________________________

Przepraszam Was, że wczoraj nie dodałam, ale wszyscy coś ode mnie chcieli + mecz. Meczu nie mogłam sobie odpuścić :D Co sądzicie o tym nowym systemie? Według mnie ten pomysł jest kompletnie poraniony i mam nadzieję, że nie przejdzie. ;/ 

Tymczasem NAUKO PRZYBYWAM!

Pozdrawiam, Sissi. ♥

ZDECYDOWANIE NAJLEPSZY MOMENT MECZU! (czyt. Cupko wpierdzielający 20 czekoladek na raz. ♥ )