ROZDZIAŁ 24

Październik, jak i listopad minął bardzo szybko. Codziennie wysyłałam choć jednego SMS'a do Zbyszka, pytając się co u niego, tym samym dowiadywaliśmy się o sobie więcej. Na początku grudnia śmiało mogłabym powiedzieć, że Zibi stał się moim bardzo dobrym kumplem. Nie przyjacielem, bo to za duże słowo, lecz kumpel dobrze brzmi. Skrzaki rozegrali naprawdę dobre mecze, doprowadzając do tego, iż prowadzili w Pluslidze i w Lidze Mistrzów. Ten sezon był jak najbardziej udany. Paweł postanowił, że drugi raz pójdzie na kurs, aby zrobić prawo jazdy. Wspieram go w tym z całego serca, bo wiem, że to dla niego trudna sprawa, gdyż cień tamtych wspomnień cały czas znajduje się w jego głowie. 4 grudnia chciałam wybrać się na zakupy, żeby zrobić mini prezenty na "Mikołajki". Poprosiłam o to Alka, bo ostatnio nie dogadywaliśmy się za dobrze, w pewnym sensie straciliśmy ze sobą kontakt. Przez telefon próbował się wymigać, ale napierałam, przez co ostatecznie się zgodził. Umówiliśmy się pod centrum handlowym.
-Cześć! - wydarłam się machając ręką w stronę siatkarza. Od niechcenia podszedł do mnie i ucałował mnie w policzek.
-Zimno. - mruknął.
-Po zakupach w nagrodę pójdziemy na gorącą czekoladę. - wyszczerzyłam się i chwyciłam przyjaciela pod rękę. Chodziliśmy między sklepowymi wystawami i rozglądaliśmy się na wszystkie strony. - Wejdziemy tu? - wskazałam na mały sklepik ze wszystkim i niczym. Na "Mikołajki" w sam raz.
-Chciałabym coś kupić Pawłowi, Winiarowi, Oliemu i Cupkowi... - wyliczałam chodząc między składem z porcelaną.
-A mi nie. - chlipnął Alex.
-Grzeczny byłeś? - spytałam.
-Ja byłbym niegrzeczny? - parsknął, a ja spojrzałam na niego z uniesioną brwią.
-Dostaniesz czekoladę. - poklepałam go po plecach.
-Jaa cie... - wywrócił oczami.
-Dobra, pomyślimy. - uśmiechnęłam się i zaciągnęłam go na zabawki. Przebieraliśmy wśród pluszowych misiów, chcąc wybrać tego najlepszego i niepowtarzalnego.
-Patrz, ten jest podobny do Pliny... - Atanasijević pokazał mi jedną z maskotek.
-Faktycznie. - zaśmiałam się. - Ale nie ryzykujmy kupnem tego, bo mały się wystraszy... - porozrzucałam wszystkie zabawki na wszystkie strony. - Mam! - krzyknęłam i niechcąco uderzyłam jakiegoś mężczyznę łokciem.
-Proszę uważać. - burknął i odszedł, lecz po chwili wrócił i uważnie mi się przyjrzał. - Julka? - zapytał niewinnie. W tamtym momencie przez moją głowę przewinęło się tysiące imion i nazwisk, z którymi mogę kojarzyć tego chłopaka.
-Szczepan?! - rzuciłam się mu w objęcia.
-Kopę lat!
-Kolejny... - wymamrotał siatkarz i zstępował z nogi na nogę.
-Szczepek, to jest Alek, Alek to jest Szczepek. - mężczyźni podali sobie dłonie.
-Ja skądś Cię znam... - zmarszczył brwi, przypatrując się atakującemu.
-Jestem pogodynkiem. - wyszczerzył się.
-Aaa, możliwe. - Szczepan uniósł jeden kącik ust.
-Co Cię sprowadza na stare śmieci? - zapytałam odkładając pluszaki.
-Przyjechałem ze Stanów do rodziny... wiesz, na święta.
-Ze Stanów? - razem z Alkiem otworzyliśmy usta z wrażenia.
-Tak, jestem koszykarzem... - odparł dumny z siebie.
-Koszykarzem?! - Atanasijević prawie dostał ślinotoku.
-Gram w NBA... - urósł jeszcze parenaście centymetrów.
-Nie możliwe, oglądam każdy mecz NBA i jakoś Cię nie widziałem... - siatkarz stanął z rękoma założonymi na torsie.
-Los Angeles Lakers... mówi Ci to coś? - uniósł brew.
-No jasne! - wrzasnął. - Moja ulubiona ekipa!
-To ja pójdę poszukać czegoś jeszcze... - szepnęłam i zaczęłam dalsze poszukiwania prezentów na ten wesoły dzień, gdyż już nie miałam ochoty słuchać o tym, jak Alex podnieca się koszykówką. Po długich poszukiwaniach znalazłam nowy bidon na wodę dla Zatiego, Winiarowi fartuch, żeby częściej przesiadywał w kuchni, a Cupkowi ciepłe kapcie. Tylko dla Alka nic nie mogłam znaleźć, więc postawiłam na prostotę. Niezauważalnie wymknęłam się do jubilera, aby kupić męską bransoletę.Po wielu konsultacjach z panią sprzedającą tam, wybrałam tą najładniejszą, myślę, że przypadnie mu do gustu.
-Dżul, myślałem, że mnie zostawiłaś! Wiesz jaki zawał przeszedłem! - Aleksandar zauważył mnie wychodzącą ze sklepu.
-Sorry, nie mogłam nic znaleźć dla Pawła, a nie chciałam Wam przeszkadzać w konwersacji... - wymigałam się. - To co, teraz trochę przyjemności? - poruszałam brwiami, a chłopak przytaknął. Gdy ruszyliśmy w stronę kawiarni, usłyszałam krzyk Szczepana.
-Julka! Możemy się jeszcze spotkać?!
Podbiegłam do niego i wymieniliśmy się numerami telefonu w celu uzgodnienia konkretnej daty spotkania. Po chwili razem z Alkiem dotarliśmy do przyjemnej knajpki. Usiedliśmy w samym rogu pomieszczenia i wsadziliśmy nosy w Menu.
-Tak mnie korci, żeby wziąć tę kawę... - syknęłam.
-To weź sobie zbożową. - zaśmiał się. - Zdrowsza.
-Właśnie nie oferują. - skrzywiłam się. Po długich rozmyślaniach mój wybór padł na gorącą czekoladę z dwoma gałkami lodów śmietankowych, plus tiramisu. Alex na moje zamówienie uśmiechnął się, a sam wziął cappuccino z wiórkami czekolady i sernik. Miła kelnerka odebrała od nas kartę z daniami i odeszła wgłąb kuchni.
-Matko, już grudzień, niedługo całe te świąteczne zamieszanie... - oparłam się o łokieć. - Zostajesz, czy wyjeżdżasz do rodziny?
-Chciałbym wyjechać... o ile Nawrocki da mi wolne. - westchnął.
-Jakby co, daj znać to wkroczę. - zaśmiałam się, a Alek zdobył się tylko na lekki uśmiech.
-Alek, co jest? - zapytałam marszcząc brwi. - Czemu nie potrafimy rozmawiać ze sobą jak kiedyś?
-Rozmawiamy cały czas tak samo. - skierował wzrok na swoje dłonie.
-Nie, nie rozmawiamy. Zdaje mi się, że próbujesz mnie unikać. - próbowałam położyć swoją rękę na jego, lecz uniemożliwił mi to, zabierając je ze stołu. Nerwowo rozejrzał się po kawiarni. Kompletnie nie wiedziałam, co mam o tym myśleć.
-Proszę, czekolada i tiramisu dla pani, a cappuccino i sernik dla tego przystojnego pana... - kelnerka położyła przed nami nasze zamówienie, a ja popatrzyłam się na nią zdezorientowana. Chciałam jej przyłożyć z całych swoich sił w tę piękną buźkę!
-Dziękuję. - syknęłam przez zęby. Ona odchodząc zmierzyła mnie wzrokiem, a na jej twarzy pojawił się cwaniacki uśmieszek. - To przez Zbyszka? - zapytałam siatkarza wbijając łyżeczkę w ciasto.
-Przez Zbyszka? Co ty. - oparł się o krzesło zakładając ręce na klatce piersiowej. - Nie wiem o co Ci chodzi... przyszedłem z Tobą na te pieprzone zakupy, a Ty uważasz, że oddaliliśmy się od siebie?! Nagle Cię olśniło, że nie gadamy ze sobą jak kiedyś?! I naprawdę nie wiesz dlaczego tak jest?! Może ja już... może... - westchnął i przeczesał włosy ręką. - Może ja już nie chcę być Twoim przyjacielem? Tylko przyjacielem. - rzucił i wziął swoją kurtkę z oparcia. Kompletnie mnie zatkało, nie wiedziałam co mam powiedzieć, paraliż ogarnął moje ciało. Schowałam twarz w dłoniach i całkiem się rozkleiłam.
-Podać coś jeszcze? - do stolika podeszła ta sama kelnerka, co przed chwilą.
-Rachunek. - odrzekłam.
-A może chusteczki? - parsknęła.
-Rachunek wystarczy. - zacisnęłam zęby spoglądając na nią. Pospiesznie wytarłam mokre policzki i zapłaciłam nie czekając na resztę. Wybiegłam z centrum. Zamówiłam taksówkę i dojechałam do domu, a po drodze przypatrywałam się bransoletce zakupionej dla Alka. Dlaczego wcześniej nie zauważyłam całej tej sytuacji? Dlaczego byłam taka głupia? Wparowałam do domu nawet nie witając się z bratem. Rzuciłam wszystko na biurko i nie zdejmując kurtki padłam na łóżko, znów rycząc w poduszkę.
-Julson? - Paweł lekko uchylił drzwi od pokoju.
-Nie, porażka życiowa... - szlochałam.
-Chcesz o tym pogadać? - podszedł do mnie i usiadł na brzegu łóżka, odgarniając kosmyki z twarzy. Pokiwałam przecząco głową. On wtedy zauważył reklamówkę z zakupami. Rozchylił ją i wyjął akurat pudełeczko z biżuterią. Otworzył je i zobaczył bransoletę.
-Dla kogo to? - zapytał zdumiony.
-Może być dla Ciebie. - odwróciłam głowę w przeciwną stronę.
-Miało być dla Alexa? - westchnął głośno chowając ją z powrotem.
-Nie wiem...
-Oj młoda, młoda... - pogładził moje plecy i wyszedł z pokoju. Usłyszałam dźwięk telefonu, rzuciłam się na niego w nadziei, że dzwoni Atanasijević, jednak był to Zbyszek. Wahałam się co do odbioru, lecz w końcu postanowiłam, że nie zrobię tego. To od niego wszystko się zaczęło, nienawidzę go! Gdy przestał dzwonić przysłał SMS'a.

Julia, możemy się spotkać?

Czytając tą wiadomość zdziwiłam się. Przecież on gra w Rzeszowie, a ja mieszkam w Bełchatowie, jak on chce się spotkać?! 

Masz prywatny odrzutowiec?

Nie, samochód. ;) 

Nie wiem czy chcę.....

Proszę. 

Gdzie i kiedy? 

Jestem niedaleko Bełchatowa, to może za godzinkę w jakiejś fajnej kawiarni? 

CubusCafe, w samym centrum, powinieneś trafić.

Nie wiem co ja zrobiłam, płaczę po stracie przyjaciela właśnie przez Zbyszka, a sama się z nim umawiam. Nienawidzę siebie i wszystkich na około! 

Po niecałej godzinie postanowiłam, że pójdę już do tej kawiarni. Powiedziałam Pawłowi, że muszę się przejść. Wyszłam z mieszkania i skierowałam się w stronę centrum. Schowałam ręce do kieszeni i szłam ze spuszczoną głową.

-Podwieść panią? - usłyszałam krzyk. Odwróciłam się w stronę jezdni i zobaczyłam auto Bartmana. Wywróciłam oczami i wsiadłam do samochodu.

-Co Ty tutaj w ogóle robisz? - zapytałam z wyrzutem.

-Przyjechałem załatwić kilka spraw... - ruszył w kierunku kawiarni.

-W Bełchatowie? - prychnęłam.

-Miasto jak każde inne... - wzruszył ramionami i po chwili zaparkował pod galerią. - Czemu taka smutna? - otworzył mi drzwi od auta.

-Gorszy dzień. - bąknęłam i wysiadłam z niego. Poczekałam na siatkarza, aż zamknie samochód i wkroczyliśmy do restauracji. Zamówiłam tylko wodę z cytryną, nie miałam na nic ochoty, a Zbyszek małą czarną. 

-Mam dla Ciebie propozycję... - wyszczerzył się, a ja rozejrzałam się po pomieszczeniu. - Walnąć prosto z mostu, czy owijać w bawełnę?

-Jak chcesz. - wzruszyłam ramionami.

-Razem z chłopakami uznaliśmy, że byłoby nam miło jeśli dołączyłabyś do naszej ekipy jako fotograf. 

Moje oczy wyszły z orbit, a w gardle totalnie mi zaschło. 

-Co Ty na to? - poruszał brwiami.

-Nie, nie ma opcji... - pokiwałam głową. - Nie chcę zostawiać rodziny, domu, pracy... tutaj mam wszystko. Dzięki za pamięć. - już chciałam się zbierać do wyjścia, lecz atakujący przytrzymał moją dłoń.

-Może to przemyślisz? - zapytał po cichu.

-Nie mam nad czym myśleć... - odpowiedziałam bez przekonania i spojrzałam mu w oczy. Były takie duże i błyszczące... Głośno przełknęłam ślinę i zaciskając wargi z powrotem usiadłam na krześle. 

-Nie musisz odpowiadać teraz. Wiem, że to dla Ciebie trudna decyzja, ale jak coś, to masz mój numer. - mrugnął okiem. Uśmiechnęłam się przymusowo i spuściłam głowę. Zaraz po tym, przede mną stała szklanka z wodą, a na nią nabity był plaster cytryny. Zbyszek zanurzył swoje usta w kawie cały czas nachalnie mi się przypatrując. Ogólnie rozmowa nie kleiła nam się, byłam za bardzo rozkojarzona, na niczym nie potrafiłam się skupić. 

-Julka, coś nie tak? - zapytał kładąc swoją dłoń na mojej. Chciałam się wyrwać, lecz nie potrafiłam. Nie mogłam.

-Nie, wszystko okej. - pociągnęłam zakatarzonym nosem.

-Nie jesteś taka jak zawsze... - pogłaskał moją rękę kciukiem. Było naprawdę przyjemnie.

-Mówiłam Ci, że mam gorszy dzień. - uwolniłam się z jego uścisku i poprawiłam włosy. Potem swój wzrok skupiłam na przezroczystej wodzie. 

-Mi możesz powiedzieć.

-Ale nie mam o czym. - odparłam i przeniosłam spojrzenie na niego. Wyraźnie przejął się moim humorem. 

-Chcesz już wracać? - zapytał, a ja przytaknęłam kiwając głową. Siatkarz pomógł mi założyć kurtkę i zapłacił za wszystko. Wsiedliśmy do jego auta. Puścił piosenkę, którą znałam doskonale i wbrew mojej woli zaczęłam śpiewać ją pod nosem. Zibi wystukiwał rytm o kierownicę, a ja nogami o podłoże. Po chwili śpiewaliśmy już na cały głos. 

-Teraz będę wiedział gdzie mieszkasz. - zaśmiał się, gdy podwiózł mnie pod samą klatkę mojego bloku. 

-Naprawdę cenna wiedza. - uniosłam kąciki ust. - Dziękuję za podwózkę. 

-Do usług. - zasalutował i wysiadł z auta. Zmarszczyłam brwi, ale wtedy zauważyłam, że okrąża auto i otwiera mi drzwi. Wysiadłam i jeszcze raz podziękowałam. Zbyszek złapał moją dłoń, a ja nie sprzeciwiłam mu się. Spojrzał mi głęboko w oczy i zbliżył swoje wargi do moich. Musnął je delikatnie, a po chwili zrobiłam to ja. Mocno przyciągnął mnie do siebie kładąc ręce na moich biodrach i całował coraz namiętniej i bardziej zdecydowanie. Błądziłam rękami w jego włosach i czułam jego mocny chwyt w pasie. Oparł mnie o samochód i całował po szyi. Odgięłam głowę do tyłu, aby ułatwić mu do niej dostęp i zacisnęłam powieki. Następnie jeszcze raz złożył pocałunek na moich ustach i uśmiechnął się lekko. Dopiero dotarło do mnie to wszystko co przed chwilą się działo. Zacisnęłam wargi, a po moim policzku spłynęła pojedyncza łza. Wyrwałam się z objęć Zbyszka i pobiegłam do mieszkania.

-Zadzwoń! - usłyszałam zza siebie. Oparłam się o ścianę na klatce schodowej i wolno się po niej zsunęłam. Schowałam twarz w dłoniach i rozpłakałam się na dobre. Mijało mnie pełno ludzi kiwając tylko głowami. Miałam wszystko gdzieś. Po chwili jednak zebrałam się i weszłam na górę. Delikatnie otworzyłam drzwi od mieszkania i weszłam do niego. Zdjęłam kurtkę i powiesiłam ją na wieszaku, a buty włożyłam do szafki. 

-Jestem. - powiedziałam tylko i znów zaszyłam się w pokoju. Wyjrzałam przez okno, Zibi ciągle tam stał. Szybko zasłoniłam okna zasłonami i wbiłam twarz w poduszkę. 

Chyba Cię pokochałem. Przepraszam. 

Wiadomość o takiej treści dostałam od Bartmana. Cisnęłam telefonem o ziemię, a ten rozleciał się w drobny mak. Wtedy ktoś zapukał do drzwi. Nie miałam zamiaru ruszać się z łóżka, więc liczyłam, że Zator to zrobi. Otworzył drzwi i usłyszałam tylko:

-Jest Julka?

-Jest. - Paweł przytaknął i wpuścił tego osobnika do mojego pokoju. 

___________________________________________________

Drugi dzień świąt już nieco spokojniejszy, mogłam co nie co napisać. ;-)

Pozdrawiam, Sissi. ♥